„Przecież to był ułomny człowiek. – Faktycznie, śliczny nie był. Sam się dziwiłem. Ale kto to kobitę wyrozumie, panie majorze? Jeszcze się taki nie urodził.”

„(…) sam wiem coś o tym, mieszkam w takim nowym domu. Chociaż jestem majorem milicji, musiałem korzystać z takich nielegalnych usług.”

„Człowiek z reguły niewiele zawdzięcza temu, z czym się urodził - człowiek jest tym, co sam z siebie czyni.”

„Jaki ranek, taki dzień – nie dziwi nic,
Jaka woda, taki brzeg – nie dziwi nic,
Jaka pościel, takie sny – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jakie serce, taki lęk – nie dziwi nic,
Jaka słabość, taki grzech – nie dziwi nic,
Jaka kieszeń, taki gest – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jaka róża, taki cierń – nie dziwi nic,
Jaka zdrada, taki gniew – nie dziwi nic,
Jaki kamień, taki cios – nie dziwi nic,
Jakie życie, taka śmierć.”

„Pani mąż, nie wiem, może się powiesił, ale skoro była pani jego żoną, wcale się temu nie dziwię.”

„Panie ministrze, ile pan dzieci urodził?!”

„Panie ministrze, ile pan dzieci urodził?!”

„Nie jest pani sama. Przecież ma pani mnie.”

„Nie wystarczy urodzić się człowiekiem, trzeba jeszcze być człowiekiem.”

„Człowiek jest taki, drogi panie, ma dwie twarze: nie może kochać nie kochając siebie.”