„Nie czułem się w Hollywood komfortowo. Wydaje mi się, że już osiągnąłem wszystko. Ludzie chyba już nie chcą oglądać mnie w żadnej innej roli niż zawodowego twardziela.”

„Nigdy nie przyjąłem roli dla pieniędzy. Źle bym się czuł z taką decyzją – niekoniecznie w kryteriach decyzji zawodowych – po prostu źle.”

„Postrzegam świat jako coś otwartego, owianego tajemnicą, której żadna nauka nigdy nie odkryje. Architektura odgrywa podstawową rolę w rozumieniu wielu spraw, ponieważ dostarcza przestrzeni do oglądania nieba, ulicy, innych ludzi wchodzących przez drzwi.”

„Od pierwszych chwil dobrze czułem się na scenie. Denerwujesz się na myśl o wyjściu przed grupę ludzi, ale dla mnie to było jak wypuszczenie tygrysa z klatki. Może to inna wersja motyli w brzuchu. Możliwe. Zawsze czułem się na scenie komfortowo, nawet jeśli nawalałem.”

„Nie oglądam telewizji. Nie czytam gazet. Nie chcę ciągle czuć się więźniem wściekłości, niemocy.”

„Chyba w żadnym innym uczuciu ludzie nie mijają się tak często, jak w tym. W gęstwinie słów, gestów, spojrzeń najtrudniej odnaleźć te, które są potrzebne…”

„Lubię swoją pracę. Chyba jestem jednym z tych, co to mówią o nich, że są urodzonymi aktorami. To daje mi tak dużo satysfakcji! No i ta świadomość, że jest się wciąż potrzebnym, że ludzie chcą mnie oglądać.”

„Hollywood to miejsce, gdzie mogą ukraść ci kobietę, albo rolę w kolejnym filmie.”

„Nigdy nie grałem postaci dobrej w tradycyjnym rozumieniu tego słowa. W każdym razie wydaje mi się, że nie szukam roli herosa, na pewno nie w Hollywood, więc nigdy nie dostaję takich propozycji. Z dziecinnego punktu widzenia czarne charaktery są fajniejsze.”

„Miliony ludzi ma płytką, ale dość komfortową egzystencję – nic nie podnieca ich bardziej niż oglądanie lub czytanie o zabijaniu, bez względu na to, czy jest to morderstwo, czy nieszczęśliwy wypadek w czasie wyścigu samochodowego. Czy nie jest to objawem tego, jak głęboko już się rozwinęła fascynacja śmiercią.”