„Między tym, co wiedział, a tym, w co starał się wierzyć, istniał pewien rozziew, ale nic na to nie można było poradzić, a jeśli nie można czegoś zmienić, trzeba z tym żyć.”

„Zawsze miałam naturę beznadziejnego romantyka. To dzięki rodzicom, którzy są już ze sobą 45 lat. Na dobre i na złe. Przyjechali tu z niczym. Moja mama nie znała języka, a ojciec nie miał nawet zielonej karty. Nie mieli do kogo się odezwać. A jednak poradzili sobie. Wpoili mi przekonanie, że jeśli naprawdę czegoś chcesz, jeśli naprawdę się starasz i ciężko pracujesz, to osiągniesz wszystko. Trzeba tylko wierzyć. To dotyczy także miłości i małżeństwa. Jeśli wiesz, że pragniesz być właśnie z tą osobą, nic was nie rozdzieli.”

„Ale młodość też niczego nie gwarantuje. Na nic nie ma gwarancji. Nie ma prawa do czegokolwiek.(…) Wszystko jest zakazane, a jednak nigdy nie możemy być pewni, czy nie robimy czegoś jeszcze bardziej zakazanego i z którego kierunku dosięgnie nas kula. Staramy się upodobnić do kamieni, do murów. Staramy się przestać istnieć.”

„Jeżeli starasz się zbyt mocno zmienić warunki zewnętrzne, nie pomagasz, a jedynie komplikujesz wewnętrzne.”

„Zawsze staram się utrzymać kontakt z młodymi ludźmi, bo to niesamowite napędzenie i fajna wymiana – ja się uczę czegoś od nich, a oni się uczą czegoś ode mnie…”

„Tak w życiu, jak i w malarstwie mogę sobie poradzić bez pana Boga. Nie mogę natomiast istnieć ja – człowiek cierpiący, bez czegoś większego ode mnie, czegoś, co wypełnia całe moje życie – bez siły twórczej.”

„Żyć oznacza wciąż wyrywać się do przodu, do czegoś wyższego i doskonalszego; wyrywać się i starać się dotrzeć.”

„To był najbardziej dramatyczny moment mojego życia, ale mimo wszystko wiedziałem, że mi wierzą. Już nic nie można było wtedy zrobić. Niczemu zapobiec.”

„Starała się przez całe swoje życie, a wmawiała sobie, że nie. Starała się nie starać, a im bardziej starała się nie starać, tym bardziej się starała.”

„Tak jak Hamlet, muszę wybrać między życiem a śmiercią.”