„W konfrontacji z wielkimi postaciami sceny i ekranu mogłabym po części gdzieś siebie zatracić.”

„Oglądanie filmu w którym gram jest bardzo dziwnym uczuciem. Dorastałam chodząc do kina i marząc, że pewnego dnia będę na ekranie, a gdy wreszcie ujrzałam siebie na dużym ekranie, nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę ja. Nauczyłam się również godzić z pewnymi rzeczami: gdy zdjęcia są zakończone, film już do ciebie nie należy – niektóre sceny zostaną wycięte i nie masz na to wpływu.”

„Prawdy dzielą się na wielkie i małe. Pierwsze są do uwierzenia, drugie do konfrontacji.”

„We wszystkich trudnych scenach zastępują mnie kaskaderzy, tak że moja forma na ekranie to trochę fikcja.”

„Często zostawiam sceny niedopracowane, ponieważ wiem z doświadczenia, że dopiero konfrontacja aktora ze scenerią podsuwa trafne rozwiązanie. Życie jest najlepszym korektorem.”

„Nawet jeżeli człowiekowi udało się ukryć gdzieś wspomnienia wydarzeń, gdzieś je głęboko zakopać, nie da się wymazać historii, której częścią się stały. Lepiej o tym pamiętać. Nie można wymazać ani zmienić historii. To byłoby jednoznaczne z zabiciem siebie samego.”

„Kiedyś sławę osiągali ludzie wielkiego formatu, dziś małego ekranu.”

„Realizacja Skrzyni… była zupełnie innym doświadczeniem, niż praca nad Klątwą Czarnej Perły. Przede wszystkim reżyser i scenarzyści dostali wolną rękę. Mogli pokazać na ekranie co im się tylko spodobało – a jednocześnie przebić efekty z pierwszej części. Problem polegał na tym, że w przypadku filmu tak pełnego niespodzianek, jak Piraci…, trudno pokazać na ekranie coś jeszcze bardziej zaskakującego.”

„Wejście w świat stand-upu to niesamowita przygoda. Mogę być sobą, nie chować się za postaciami i utrzymywać stały kontakt z publicznością, zmieniając często przygotowany wcześniej program. Bo stand-up to w dużej mierze „tu i teraz”. Scena stand-upowa wciąż się tworzy. I ja w tym procesie uczestniczę od samego początku. I cały czas się uczę.”

„Być na scenie, być słuchanym to wystarczająco wielki przywilej.”