„Przecież zakupy to zakupy i żaden męski foch nas nie powstrzyma. I tak ciągamy go przez te bluzeczki, spódniczki, pantofelki… Po trzech godzinach ma dość, wracamy do domu – zasypia jak dziecko! Znaczy no… dziecko… Dzieci tak nie chrapią!”

„Do tej pory kobiety były dopełnieniem męskiego świata, jak w życiu: mężczyzna ma samochód, kobietę i ewentualnie dzieci. Ktoś w filmie musiał prowadzić dom, urodzić dzieci, więc pojawiała się kobieta.”

„Wspólne życie to wspólny dom, wspólne zakupy, wspólne marzenia, ale przecież także i to… mój domowy pantofel pod jego tapczanem. Niby prozaiczna rzecz, a przecież zamyka się tu cała poezja.”

„Nic tak nie zmniejsza męskiej pewności siebie, jak niepewność co do liczby własnych dzieci.”

„Kiedy przez te dni poza domem chodziła po ulicach, oglądała wystawy sklepów, udawała, że robi zakupy w hipermarkecie, albo przesiadywała na ławce w parku, przyczepił się do niej jakiś facet. Był dość stary, mógł mieć ze trzydzieści lat.”

„Uratować dziecko to przecież błogosławieństwo.”

„A Sara MacDonald (…) powiadała (…), że ich matka po urodzeniu Wendy w takim pośpiechu wracała ze szpitala do domu, że przez pomyłkę zabrała cudze dziecko.”

„Dzieci są teraz w domu tyranami, a nie pomocą.”

„Gdy siedzę w korku, serce bije mi z normalną szybkością. Nie jestem sam. Utknąwszy tam, mogę uchodzić za normalnego człowieka, który wraca do żony i dzieci, który ma dom. Mogę udawać, że moje życie jest czymś więcej niż tylko czekaniem na kolejną katastrofę. Że wiem, jak funkcjonować. Tak samo, jak dzieci bawią się w dom.”

„Czy wojna jest mniej straszna dla dziecka niż dla dorosłego? To zależy w jakich warunkach znajduje się dziecko. Czy jest bite i głodne? Przecież nie tylko wojna może być dla dziecka czymś strasznym. Często w zwyczajnym życiu, w rodzinie dzieci bywają bite.”