„Ty mnie ukryj moja ziemio podhalańska,
górski lesie kołysz mnie do snu.
Tyle razy mnie chroniła ręka pańska.
Dziś, mnie do raportu wezwał Bóg.”

„O ty, ziemio polska! ty zawodna!
O ty, ziemio polska! tak bogata,
Że wyżywić mogłabyś pół świata,
A dla własnych dzieci nie masz chleba!…”

„Bóg posługuje się ludźmi, aby ukryć swą chwalebną obecność, ale nie ukrywa się na tyle, żeby nie można jej było odgadnąć.”

„Te Deum laudamus (Ciebie, Boże, wysławiamy) śpiewano, aż po lesie rozlegało.”

„Tobie – nuty,
tobie – skrzydła,
tobie namalują baśń.
Kołysankę jak na skrzypcach
aż do rana będą grać.
Tobie – nuty,
tobie – skrzydła
tobie – czarodziejski klucz.
Snu kropelki,
snu powidła
i poduszki pełne snu.”

„Dziś się dla ciebie śnieg rozkrysztalił,
oglądasz zimę, której nie znałeś.
W górskim schronisku ogień się pali.
Piękna jest zima, prawdziwie biała.”

„Pytasz, dlaczego mieszkam w górskim lesie,
a ja się uśmiecham i milczę,
i nawet moja dusza pozostaje cicha:
mieszka w innym świecie,
do którego nikt nie należy.
Drzewa brzoskwiniowe kwitną,
woda płynie.”

„Milczę. Milczę wciąż, gotowa
stać się znowu tobą – ziemio!”

„Ręko moja! Kto Bogu dufa a pracuje,
Do ostatniej starości nędze nie uczuje!”

„I tak oto kończymy Popołudniowy raport wieczorny. Nie! Ja już myślę o Raporcie wieczornym, ale jego dziś wyjątkowo nie będzie.”