„Kiedy nas pytają, kiedy dojdzie do naszego pojednania z Rzymem, moja odpowiedź jest prosta: „Kiedy Rzym z powrotem wyniesie na tron Naszego Pana Jezusa Chrystusa.””

„Wolałbym usłyszeć wiadomość o nowym pretendencie do tronu niż o nowym biskupie Rzymu.”

„Demokracja, nie mniej niż jakakolwiek inna forma rządów, musi zaprowadzać społeczne panowanie naszego Pana Jezusa Chrystusa. Demokracja musi, tak jak wszystko, mieć króla: Jezusa Chrystusa.”

„Wszystek miód, jaki można zebrać z kwiatów tego świata, nie ma w sobie tak wielkiej słodyczy, jak żółć i ocet Pana naszego Jezusa Chrystusa.”

„Całym sercem i całą duszą przywiązani jesteśmy do katolickiego Rzymu, strażnika wiary katolickiej i koniecznej dla zachowania wiary tradycji, do Wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy. Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy wierność Rzymowi tendencji neomodernistycznych i neoprotestanckich, które jasno doszły do głosu na II Soborze Watykańskim oraz w reformach posoborowych.”

„Sutanna jest symbolem, symbolem ducha Naszego Pana Jezusa Chrystusa, ducha ubóstwa, ducha wyrzeczenia, ducha czystości. A cóż innego głoszą kapłani jak nie te cnoty? Cnotę ubóstwa, posłuszeństwa, czystości, pokory, wyrzeczenia, czego wzorem i symbolem jest sutanna. Zrezygnowanie z sutanny oznacza w oczach wiernych, w oczach ludzi w pewnym sensie zrezygnowanie z ideału Naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego nasi wierni potrzebują, aby wytrwać w cnocie.”

„Po zgłębieniu wszystkich motywów i nie wdając się we wszystkie możliwości jest prawdopodobne i nieodzowne, że osadzimy na tronie polskim przychylnego nam „Piasta”, użytecznego dla naszych rzeczywistych interesów, jednym słowem człowieka, który tylko nam zawdzięczać będzie swoje wyniesienie. W osobie stolnika litewskiego hrabiego Poniatowskiego, znajdujemy wszystkie warunki niezbędne dla naszej przychylności i w konsekwencji postanowiliśmy wynieść go na tron Polski.”

„My, którzy przyjmujemy Najświętszą Eucharystię, powinniśmy być nisko pochyleni, a nie w pozycji stojącej. Czyżbyśmy byli równi Naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi? Czy to nie On zstąpił na obłokach niebieskich, aby nas sądzić? Czy nie powinniśmy, jak Apostołowie na Górze Tabor, ze strachu i zachwytu wobec blasku i wielkości Naszego Pana Jezusa Chrystusa rzucić się na ziemię, kiedy widzimy Go, jak przychodzi? Czy nie jest hańbą naszych czasów, kiedy stwierdzamy, że zanikł w nas konieczny szacunek dla Naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa? Zachowajmy w naszych sercach, w naszych duszach owego ducha uwielbienia, owego ducha głębokiej czci dla Tego, który nas zbawił, dla Tego, który umarł za nas na krzyżu.”

„Każdy ma swoje miejsce i robi to, co może. I nie naszą rzeczą jest pytać, jak on do tego doszedł dlaczego tam zostaje…”

„Ten prosty przedmiot przebył daleką drogę, z Rzymu do Bizancjum. Ma 1000 lat a teraz jest u ciebie… Przez 300 lat spoczywał w trumnie obok ucznia naszego Pana – św. Pawła, dopóki jego grób nie został odkopany przez cesarza Konstantyna. Krzyż ten zmienił bieg historii…”