„Ludzie dookoła ciebie umierają i zaczynasz zastanawiać się nad sobą, czym się od nich różnisz, co właściwie cię trzyma przy życiu.”

„To nie jest proste. Gdy wracam z rozmów z ludźmi, którzy mają Huntingtona, to widzę, jak oni umierają z pełną świadomością. A ja z nimi rozmawiam. I czasem nawet sama nie wytrzymuję. No bo jak człowiek wie o tym, że powolutku będzie tracił mózg, nie będzie mógł się ruszać i prawdopodobnie wkrótce odejdzie, tymczasem przy mnie jest wesoły i uśmiechnięty, to sama zastanawiam się: „Boże, ale o czym ja będę z tobą rozmawiać?”. A on na to: jakże o czym? O pięknych momentach życia – o tym, że mogę jeszcze ruszać dłonią i trzymać aparat.”

„Nie wiem, co się na świecie zrobiło! Zaczynają teraz umierać tacy ludzie, którzy dawniej nigdy nie umierali.”

„(…) [trema] powstaje wtedy, kiedy konfrontujesz to, co chcesz powiedzieć, z oczekiwaniami innych. Zamiast dać z siebie wszystko, zastanawiasz się, jak odbierają ciebie ludzie. Ktoś się krzywo uśmiechnie, a ty zaczynasz panikować. Zgadujesz, jakie ktoś może mieć wobec ciebie zastrzeżenia. Wkracza się wówczas na bardzo niebezpieczny obszar.”

„Czytanie powieści zaczynam od środka. Dzięki tej metodzie książka trzyma mnie w podwójnym napięciu: zastanawiam się jak ona się kończy i jak się zaczęła.”

„Kiedy zastanawiamy się nad swoim życiem, to właściwie sam fakt, że żyjemy, powinien nas najbardziej zadziwiać.”

„Zrób na trzeźwo to, o czym opowiadasz, że zrobiłbyś po pijaku. To cię nauczy trzymania gęby na kłódkę.”

„Nie zaczynaj dyskusji z kimś, kto ma mikrofon, podczas gdy ty go nie masz. Przerobią cię na siekaną wątróbkę.”

„Tylko ludzie wiedzieli, czym jest piekło, byli znawcami w tej dziedzinie. Zastanawiałam się wtedy, czy piekłem są ludzie.”

„I ty, i ja wiemy, że to, co najtrudniej zapamiętać, trzyma nas przy życiu.”