„Odpalali kluczyki.”

„Znasz to uczucie, gdy nie wierzy w ciebie nikt?
Musisz uciec, ale nie wiesz którędy masz iść
i gubiąc kluczyk, gubisz ich.”

„Republikanie wjechali do rowu samochodem zwanym Ameryką. Wpadliśmy w błoto, wygrzebaliśmy się, pchaliśmy auto i postawiliśmy je z powrotem na drodze. Teraz chcą, żebyśmy oddali kluczyki. Mowy nie ma, nie umiecie prowadzić!”

„Pamiętam, jak kiedyś źle zaparkowałem samochód, a Łukaszenko podszedł do mnie i zaproponował pomoc. Dałem mu kluczyki, a kiedy wróciłem do samochodu, zauważyłem, że bagażnik jest wyładowany ogórkami. Łukaszenko nie zrobił wtedy na mnie wrażenia… ale ogórki były smaczne.”

„Na pewno gdzieś trzeba szukać wytłumaczenia porażki w meczu o trzecie miejsce. Ale od czasu mundialu jesteśmy wszyscy pod niesamowitą presją. Kiedyś miałem spotkanie z pewnym menedżerem i postanowiłem wytłumaczyć mu, na czym to polega. Wyobraźmy więc sobie, że gramy w pokera i rozdaję każdemu po pięć kart. Nie spoglądając w nie, obstawiamy po 100 złotych. Ale to za mało – dokładamy więc telefony komórkowe. Do tej chwili wszystko jest w porządku, ale ja postanawiam podbić stawkę i stawiam kluczyki od samochodu. Ja mam Forda Focusa, a rywal Mercedesa, więc zaczyna się zastanawiać, czy warto. I kiedy wchodzi, ja znowu podbijam stawkę i wyjmuję kluczyki od domu. A nadal nie znamy swoich kart! Przeciwnik zaczyna się więc pocić, przez głowę przechodzą mu myśli, że może stracić piękny dom, że żona zrobi mu awanturę, że ma na utrzymaniu dziecko, że będzie musiał w razie przegranej wziąć pożyczkę i przeprowadzić się do nowego mieszkania… Czuje na sobie presję.”

„Gładzę blat stołu, który nie chce się zamienić w wyśnioną z katalogu
wyścigówkę. Ach, gdyby tak siedząc tu i teraz wsiąść,
przekręcić kluczyk, ruszyć z piskiem opon.
Pędzić tam, gdzie nigdy nie dotarłbym przed sobą,
Oddalać się od rzeczy poznanych ku rzeczom wyrastającym zza zakrętów.
Zwalniać, by przyspieszać. Nie spać, nie jeść, nie pić.
Zmywać deszcz z przedniej szyby i ścigać się z prędkością
wiatru, co nie potrzebuje roztrzaskiwać się o drzewa
ani zrywać ochronnych barier”

„Jeśli jednak powiecie, że intelekt nie jest w stanie poznać bytu, negujecie akt intelektu i czynicie go niezależnym od jego przedmiotu. Tego właśnie chcieli moderniści – wolności, największej możliwej wolności. Czcimy wolność, poszukujemy wolności, kochamy wolność, a największą wolnością jest powiedzieć, że ten namiot nad moją głową jest namiotem jedynie wówczas, jeśli chcę, by był namiotem. Jeśli jednak zechcę, by był słoniem, będzie słoniem. Przymioty są przymiotami namiotu, rekonstruuję jednak dane zmysłowe tego namiotu i twierdzę, że jest to w rzeczywistości słoń. Rozumiecie więc szaleństwo tego systemu. Ci, którzy go wyznają, muszą stosować go selektywnie, aby nie popaść w obłęd i by utrzymać się przy życiu. Kiedy więc schodzą na śniadanie i widzą przed sobą białą filiżanką z czarnym płynem w środku, wybierają twierdzenie, że jest to kawa. Czynią tak dlatego, że gdyby zdecydowali, iż jest to coś innego, mogliby cierpieć pragnienie! Potem idą do garażu i uruchamiają kluczykiem silnik samochodu, tj. złudzeniem kluczyka uruchamiają złudzenie silnika, aby odjechać złudzeniem samochodu – inaczej nigdy nie dostaliby się na uniwersytet, gdzie nauczają tych nonsensów. (…) To mord dokonywany na zdrowym rozsądku.”

„Skończyło się na odłączeniu wszystkich szwankujących routerów od sieci. Co oczywiste, nie wykonali tego własnoręcznie, choć Feliksa aż korciło, by właśnie tak zrobić, a następnie je zrestartować po wyłączeniu ich interfejsów IPv6. Dzieła wyłączenia dokonała para szefujących im Pieprzonych Operatorów z Piekła Rodem, którzy by wejść do ich klatki i tego dokonać, musieli równocześnie przekręcić dwa kluczyki przy drzwiach – niczym strażnicy w silosie skrywającym Minutemana. Przez ich budynek przechodziło bowiem 95% dalekodystansowego ruchu całej Kanady. Tutejsza ochrona wielokrotnie przewyższała tę, którą można było spotkać w większości silosów z Minutemanami.”