„Jeszcze ryżem sypną na szczęście,
Gości tłum coś fałszywie odśpiewa,
Złoty krążek mi wcisną na rękę
I powiozą mnie windą do nieba.”

„Czy zdarzyło wam się to kiedyś? Podchodzisz do windy i widzisz, że ktoś tam już stoi i czeka, ale myślisz sobie, że on na pewno źle wcisnął guzik więc wciskasz go jeszcze raz. Czekasz. Potem podchodzi następna osoba i znowu wciska guzik. I myślisz sobie: „Co jest, on wcisnął, ja wcisnęłam… (Na ucho do osoby stojącej obok): Czy możesz uwierzyć w ludzi?” lub podchodzisz do windy sam. Wciskasz guzik i czekasz aż winda przyjedzie, ale ona nie przyjeżdża więc wciskasz guzik jeszcze 6 razy jakby winda myślała sobie: „o teraz mam dużo ludzi (kucając)”.”

„Jutro świat mnie pokocha,
Z nieba sypnie się grosz,
Będę bujał w obłokach
Całkiem wolny od trosk.”

„Jeżdżę tam, gdzie będzie krążek, a nie tam, gdzie jest.”

„Szczęście w miłości jest jak złoty piasek połyskujący w błocie, na dnie piekła.”

„A co z życiem doczesnym, czy jest tam ktoś od tego? No bo ja jako pierwszy chciałbym żeby sypnął mi manną z nieba. Otworzył fundusz zapomogowy pod nazwą „Bóg człowiekowi”. Kościołów jest już dość, niech w siedem dni dom mi stworzy.”

„Pobożna modlitwa jest jakby złotą drabiną sięgającą do nieba, po której wchodzi się do Boga.”

„Miałem przyjemne święta. Mam nadzieję, że wszyscy inni również. Zjawiło się mnóstwo gości: z wyższych, niższych i średnich sfer, cały tłum. Opinia publiczna nie chce, by mnie powieszono.”

„Nie mieliśmy nic do jedzenia, prócz ryżu. Na śniadanie, obiad i kolację jedliśmy ryż. Czasami mieliśmy też mięso, ale to wszystko. Do tego ograniczała się nasza dieta: mięso i ryż. Niektóre rodziny nie miały ani ryżu ani mięsa. Sytuacja ich była tragiczna. W epoce Carnavalesa, między lutym a marcem jedli wyłącznie ziemniaki.”

„Gdy staje winda, zaczynają się schody.”