„Kiedy wchodzę na scenę, zapominam o bólu głowy czy zęba, bo jestem w innym świecie. Podobne zasady dotyczą psychiki. Gdy stoję przed widownią, która mnie akceptuje, ogarnia mnie zadowolenie.”

„Niepodobna jest żyć dobrze bez wewnętrznego i bardzo szczerego zadowolenia.”

„Gdy wchodzę na scenę, trema mija (…).”

„Odrzuciłem sugestie płynące z zewnątrz i sięgnąłem w głąb siebie, we własne emocje. Przyjąłem założenie, że (…) między mną i innymi ludźmi istnieje wspólnota psychiki. Jeśli więc będę rzeźbił tylko dla własnego pełnego zadowolenia, to na pewno znajdę ludzi, którzy podobnie czują i zawiąże się między nami wspólnota emocji, odczuwania, porozumienia.”

„Czuję się dosłownie jak jeden z Beatlesów, wychodzę na scenę, a widownia szaleje.”

„Nie zapomina się o tym, co mamy w głowie, ale o tym, co mamy w d….”

„Piękno bycia martwym (…) polega na tym, że nie czuje się bólu i zapomina o własnym ja.”

„Przykrości wyrządzone innym zapominam – podobnie jak wszyscy – z dużą łatwością; pamiętam długo tylko te, które dotknęły mnie samego.”

„Wielkim szczęściem było dla mnie zagranie kilkaset razy Papkina w Zemście w reżyserii Gucia Holoubka, co wieczór wchodziłem na scenę „Ateneum”, doznając wielkiej radości. Dziś gram w fantastycznej Boskiej w Teatrze Polonia. Ale było też wiele spektakli, których po prostu nienawidziłem. Wchodziłem na scenę jak na ścięcie. W filmie czy telewizji też czasem bywało podobnie…”

„(…) widz nie będzie mógł się czuć komfortowo. Taki jest nasz zamysł, nie będzie wprawdzie „wędrownictwa”, ale rezygnujemy ze sztywnego podziału na scenę i widownię. Cała przestrzeń, do której wejdą widzowie, będzie sceną i widownią jednocześnie. Chcemy, by granice zostały zatarte, by spektakl nie był konwencjonalny.”