„Mózg naturalnie działa tak, że jak widzisz, że ktoś idzie to i ty idziesz.”

„Cokolwiek zrobisz, i tak tysiące ludzi przed tobą to już zrobiło. Cokolwiek czujesz, inni czuli to przed tobą, cokolwiek cię spotka, nie będzie to nic nowego. Jeśli więc robisz coś złego, nie martw się, bo inni nie byli lepsi. Wszystko to już ktoś przed tobą przeżywał, czuł, komuś zrobił. Nie przecierasz szlaku, tylko idziesz po szeroko udeptanej drodze.”

„Wiesz co, wujku? Ty porozwiązuj trochę tych krzyżówek, bo ci mózg zanika.”

„A ty wiesz, że gardzą ludźmi, których mózg nie jest w stanie napełnić ich żołądka?”

„Jeśli idziesz na randkę z facetem, który przed tobą rzucił wiele innych, od początku wiesz, w co się pakujesz.”

„Niepewnie idziesz pochylony
drogą, co nigdzie nie prowadzi
tak jak po fali
tak jak po linie
jak nad przepaścią idziesz drogą
tak jak po fali
tak jak po linie
nie widzisz ziemi pod stopami
w powietrzu lekko zawieszony”

„Bo ja nie rozumiem ironii. To mój zasadniczy problem, może nawet upośledzenie. Wiem, że ironia oznacza dystans do wypowiadanej kwestii i działa na różnych poziomach. Ale z jakiegoś powodu nie potrafię rozpoznać, że ktoś w danym momencie stosuje ironię. Naturalne jest dla mnie przyjmowanie wszystkiego dosłownie.”

„Słyszysz? – we mgle lipowych alej
coś, ni to łkanie, ni to jęk?
Ktoś zwiewny idzie przez Łazienki –
stanie, popatrzy idzie dalej.”

„Olek, mordo ty nasza! Jesteśmy z tobą, ty jesteś z nami, idziemy do sukcesu. Jedną mam tylko prośbę – do dwudziestego pierwszego żadnych wizyt na Ukrainie i w Rosji, bo ich gościnność jest nie do wytrzymania!”

„Jak ci idzie? – zapytał ślepy chromego.
– Jak widzisz – brzmiała odpowiedź.”