„Oszalała dziewczyna o iskrzących oczach, długich białych palcach,
wciśnięta między głazy ścian,
z włosami zlepionymi i jękiem na wargach (…).
Kasandro,
czy ludzie uwierzą
w fontannę twej goryczy?”

„Ta fascynacja to w ostatku w takt
unosi mnie.
W twych włosach tańczy pomarańczy kwiat
a oczy twoje mówią wiem.”

„Pod twym rumieńcem mieszkam, pod twym uśmiechem
dziewczyno
pod chłopca hardym spojrzeniem”

„Nie mogę uwierzyć, że tak się dzieje
nie mogę uwierzyć, że wszyscy ci ludzie
obwąchują się nawzajem
i wycofują się
z wyszczerzonymi zębami
ze zjeżonymi włosami, warczą, tutaj w
zaszlachtowanym wietrze”

„Kocham was ludzie! Ty, w tych długich włosach! Kocham cię! Ciebie też kocham łysolu! I tego chłopca z flagą też kocham… Tak, do ciebie mówię palancie…”

„Jak przyrośnięte do grzbietów bijajaków, fagory zwróciły posępne, bycze twarze ku wyżynie w dali, gdzie stado zatrzyma się na popas. Pod wygiętymi do góry rogami świeciły oczy. Co rusz któryś wysuwał biały mlecz i zapuszczając go w szczeliny potężnych nozdrzy wymiatał dokuczliwe muszki. Niezgrabne głowy siedziały na cielskach w całości porośniętych długim białym włosem. Fagory były białe od stóp do głów – z wyjątkiem różowo – szkarłatnych oczu. Jechały na bijajakach, jakby stanowiły z nimi jedno. Za ich plecami bujały się prymitywne skórzane juki z pałkami i innym orężem.”

„Obserwuję ją – odpowiedział. – Staram się rozgryźć, o czym myśli i co czuje. Sama mi tego nie zdradzi, więc muszę się jej uważnie przyglądać. Czy się do mnie przybliża? Czy patrzy mi w oczy, a potem odwraca wzrok? Czy zagryza wargi i bawi się włosami, jak w tej chwili Nora?”

„Podoba mi się człowiek, którego oczy mówią więcej niż wargi.”

„Podoba mi się człowiek, którego oczy mówią więcej niż wargi.”

„Najczulsza z czułych
Opromieniona
Jest twoja twarz,
Najbielsza z białych
Twoja dłoń,
I obcy tobie
Cały świat,
I wszystko twoje –
Nieuniknione.

Nieuniknione
Twe zamyślenie
I palce rąk
Nie chłodniejących,
I cichy dźwięk
Twych niemilknących
Słów,
I twych oczu
Oddalenie.”