„Jest kimś bardzo ważnym w moim życiu, powiedziała jaskółka, obniżając lot łagodnie nad łąką i wskazując człowieka, który kosił trawę. Kiedy lecę w jego pobliżu, to zawsze się wznoszę. Jakieś prądy wstępujące, bo ja wiem, trudno dociec. Nawet jak zanosi się na deszcz.”

„Dzisiaj jestem smutna
jak ptak.
Dzisiaj jestem smutna
jak deszcz.
Leżę sobie w trawie
na wznak,
sama nie wiem, czemu
tak jest.”

„Wznosi oczy do góry… no trudno powiedzieć do nieba Dawid Murek… jest zły na siebie.”

„Jedynym dowodem za czy przeciw jakiemuś człowiekowi jest to, czy w pobliżu niego wznosimy się, czy opadamy.”

„Myślę, że wydeptałem w poezji jakieś własne ścieżki, po których nikt ze mną nie chodził. Czy one zarosną trawą, czy okażą się potrzebne, nie wiem.”

„Przyjaciel to osoba, która – kiedy nie potrafisz uruchomić kosiarki elektrycznej – łagodnie pyta, czy włączyłeś ją do prądu.”

„Gdy staliśmy na lotnisku we Frankfurcie czekając na lot do Vancouver, Schlierenzauer ociągał się z odprawą. Podszedł Pointner i zwrócił mu uwagę. Gregor stał i się krzywił, a Pointner podszedł do mnie i powiedział, że zawsze ma z nim jakieś problemy”

„Tylko przeraża nas zawsze mój towarzyszu,
gdy w przerwie ognia – rosnącej jak balon ciszy,
kryjąc usta w chłodną trawę,
usłyszymy strzał,
wycelowany śmiertelnie
w jednego człowieka!”

„Żyjemy wśród takiego świata
gdzie łatwiej zdobyć coś niż stracić
I gdzie łatwo
jest zagrzać wodę
a ostudzić ją potem – trudno
I gdzie łatwiej jest kupić przedmiot
Niż go sprzedać
Gdzie róże pachną najprawdziwiej
tylko pod szkłem
a gdzie osty
i niskie jasne suche trawy
są tam gdzie jeszcze
wiatr przelatuje deszcz i kurz”

„Z jamy czarnej, z rowu głębi
Wznosimy dziurawe dłonie,
W których bagnet krwawy płonie,
O, Panie, jak lot gołębi!”