„Skrzypek: (…) Jakże byłem naiwny, kiedy mi się wydawało, że można się uwolnić od ciebie przez sztukę. Że wystarczy przeciągnąć smyczkiem po strunach, żeby utracić niewinność.
Matka: Czy zmieniłeś zdanie?
Skrzypek: Teraz już wiem, że trzeba nożem po gardle.”

„Zetknięcie nasze jest jak pociągnięcie
smyczka, oboje łączy nas ze sobą,
żeby dwie struny jednym brzmiały głosem.”

„Sucho mi w gardle, ty jesteś mój tlen.”

„Wiem, że kiedy utraci się niewinność, nie można jej już odzyskać.”

„Zawsze w porządku, zawsze charakterny Sokół.
Tak jak ty byłem naiwną ofiarą bloków.”

„Jeżeli ty sama odstępywać będziesz przepisanych przez ciebie prawideł, jakże się spodziewać możesz, aby je inni wykonywali?”

„(…) szkoda czasu na jakiekolwiek próby zmieniania świata, wystarczy uważać, by świat nie zmienił ciebie.”

„Żegnaj, niewinności. Miło było cię poznać, ale nic tu po tobie.”

„Jakże ponure jest wszystko bez ciebie. Świat wydaje mi się zimną, pustą izbą, a najnowsze rzeczy – jak gdybym je już ze trzy razy oglądał.”

„Ja wiem, że ty zawsze byłeś ojcem dla zawodników.”