„Byłam muzykiem i to mnie wiele nauczyło. Od siódmego roku życia grałam na skrzypcach. Chodziłam też do liceum muzycznego. Jeżeli jesteś z czymś przez dwanaście lat związana, to na pewno jest to rodzaj miłości. Ze skrzypcami jest trochę tak, że uzależniają od siebie – jesteś tylko ty i skrzypce. Ja wybrałam większą wolność.”

„Niejedna trąba chciałaby grać pierwsze skrzypce.”

„Człowiek: pierwsze skrzypce natury.”

„Jakby każdy chciał grać pierwsze skrzypce, nigdy byśmy nie stworzyli orkiestry.”

„W afektach rozum gra drugie skrzypce.”

„A szczęście tak jak skrzypce im starsze tym młodsze.”

„Głos miała jak skrzypce, figurę jak wiolonczela.”

„Aktor to nie skrzypce, które im starsze, tym piękniejsze wydają dźwięki.”

„Słuchajcie – to dziecko nuci
W czarodziejskim pudełku skrzypiec.”

„Wychowując się w muzycznym domu, naturalnie poszłam w ślady rodziców. Początkowo myślałam o balecie. Potem przyszedł czas na naukę gry na fortepianie i skrzypcach. Szło mi całkiem dobrze. W średniej szkole muzycznej byłam najzdolniejsza w klasie, ale zawsze ciągnęło mnie do teatru, kostiumu i całej tej otoczki towarzyszącej operze. Zaczęłam się uczyć śpiewu na trzy tygodnie przed egzaminem na akademię. Chciałam być solistką, a dobrze wiedziałam, że życie instrumentalisty to ciężki kawałek chleba. Dwanaście lat, które poświęciłam skrzypcom, to była dobra szkoła życia, ale chyba zbyt byłam leniwa, żeby dalej iść w tę stronę. Instrument sprzedałam zaraz po dyplomie i dziś, jeśli coś gram, to tylko na fortepianie, gdy przygotowuję się do roli i sama sobie akompaniuję.”