„Nie ma się czemu dziwić, pomyślałem. Nie ma się co dziwić, że ludzie służyli diabłu i szli z nim w układy. Nie ma się co dziwić, że oddawali cześć złowrogim bóstwom żyjącym w podwodnych górach Atlantydy. Zawsze przychodzi chwila żalu, chwila rozpaczy, gdy się pożąda kogoś, kto na zawsze pozostanie dla człowieka niedostępny.”

„Zawsze mnie dziwi brak wiary u pobożnych i logiki u rozumnych.”

„Co kto często widzi, temu się nie dziwi, chociażby nie wiedział, dlaczego to się dzieje; czego przedtem nie widział, to jeśli się zdarzy, uważa za dziw.”

„Powinniśmy się dziwić tylko temu, że jeszcze możemy się dziwić.”

„Starać się dziwić ludzi. To znaczy brać udział w projektach, w których jest szansa na to, żeby ludzi dziwić. Bardzo dawno temu usłyszałem od profesora, że słowo dziwić pochodzi ze starosłowiańskiego diwe. „Zdziwić się” znaczy tyle, co „zobaczyć Boga.””

„Kto robi z kogoś boga, niech się nie dziwi, gdy spostrzeże, że miał do czynienia tylko z człowiekiem.”

„Masa ludzi wokół mnie dziwnie dziwi się.”

„(…) otworzyła ramiona, a ja najpierw zgasiłem lampę, dziwiąc się, jak dużo czasu zabrało mi zauważenie tego, co mi daje, nie tylko każdej nocy, ale rok po roku, i jak krucha jest każda chwila. I jak szybko nadejdzie jutro.”

„I uchodzi nam miłość, i znowu przychodzi,
Jak morze. Nie dziw, bo się Wenus z morza rodzi”

„Dziwić się wszystkiemu jest oczywiście rzeczą niemądrą; nie dziwić się jest o wiele przystojniej i nie wiem dlaczego, ale uznane to jest za dobry ton. Lecz wątpię, by tak było istotnie. Moim zdaniem niczemu się nie dziwić jest o wiele niemądrzej niż dziwić się wszystkiemu. Poza tym: niczemu się nie dziwić jest to prawie to samo, co nic nie szanować. A człowiek niemądry nic nie szanuje.”