„To, co było
mieszka w przywołaniu, w dzikim winie
wzroku, którego kłącza oplątują kamień
i garść pomazanych szlamem śmieci.
Świat uwalnia się z własnego kształtu.
Jest szatą bez ciała, trójkątem bez boków.”

„Bo w ogrodzie rośnie pnącze,
w dzikim winie świat się plącze,
bo w ogrodzie dzikie wino,
kto je tutaj siał?
Powiedz, kto mógł zasiać to
dzikie wino?
Może to zrobiłaś ty?
Ej, dziewczyno!
Powiedz, kto mógł zasiać to
dzikie wino?
Kto je tutaj dał?”

„Zniecierpliwiony tym, że wzrokiem Go unika,
Bóg przywołał go wreszcie do Swego stolika.”

„Człowiek posiada trzy światy: swoje mieszkanie, wnętrze własnej duszy i świat zewnętrzny.”

„Ojczyzna jest – pozostawiając na boku nacjonalistyczną gadaninę – tylko tą przestrzenią, którą człowiek ogarnia wzrokiem, kiedy wejdzie na wzgórze.”

„W doświadczeniu mistycznym uwalnia się siła stwórcza samego Boga. Z tego bierze się odpowiedzialność człowieka za świat.”

„Kurtyzana, która się kocha w czymś innym niż w sakiewce swego przyjaciela, jest jak ów pijak nałogowy, co to by nawet z ciała szaty sprzedał, aby móc pić dalej.”

„Chciałaś wiedzieć. Nie odwracaj kamieni, jeśli nie chcesz zobaczyć bladych stworzeń, które pod nimi mieszkają.”

„Kto opłakuje cały świat, w końcu traci wzrok.”

„Miłość to wiara, to religia ziemskiego szczęścia, to promienny trójkąt umieszczony w sklepieniu świątyni, którą nazywamy światem.”