„Nie oglądam swoich starych filmów. Nigdy! Chcę zostać przy tym, co mam w pamięci.”

„Nie cierpię filmów infantylnych, podlizujących się dzieciom i traktujących je tak, jakby nic z życia nie rozumiały. Nie mam takich ciągot, żeby zrobić coś takiego. Swoją drogą moje wcześniejsze filmy dzieci oglądają. Te, które chcą je oglądać i tak do nich docierają. Lubię jak dzieci są poważnie traktowane.”

„Nie lubię oglądać swoich filmów. Zasypiam na moich filmach.”

„Telewizora nie mam, więc w telewizji w ogóle nie oglądam filmów. Ale mogę powiedzieć, że kino to jest moja pasja.”

„Na ogół staram się nie oglądać swoich filmów, żeby uniknąć stresu. Kiedy je widzę nawet po wielu latach, z żalem wspominam sceny, które trzeba było wyciąć i stale mam ochotę coś zmienić.”

„O, tak! Nazwałabym ironią losu to, że ostatecznie wylądowałam w przemyśle filmowym, ponieważ nigdy nie oglądam moich filmów więcej niż raz.”

„Dla mnie receptą jest niezmuszanie się do niczego. Ja robię to, na co mam ochotę. A na szczęście mam ochotę pracować.
Ja nie spotykam się z ludźmi, z którymi się nie chcę spotkać. Nie czytam książek, które mnie nudzą. Nie oglądam filmów… Od pewnego momentu uznałam, że nic nie muszę ani nie powinnam nawet.
Takie słowo „powinnam” też wykreśliłam.”

„Nie jestem przywiązana do swojego dorobku. Nigdy nie zrobiłam własnej filmografii, nie mam nawet kaset z filmami, w których wystąpiłam. Może dlatego, że nigdy nie zagrałam czegoś, co by mnie naprawdę charakteryzowało. Gdyby ktoś chciał dziś zostać moim agentem i chciał mnie komuś przedstawić, to właściwie co by pokazał? Gdzie te role?”

„W czasie studiów oglądałem jakieś 300 filmów rocznie.”

„(…) kocham, gdy ludzie oglądają moje filmy. Moim marzeniem jest robienie filmów, które ogląda jak najwięcej ludzi.”