„Chwalcie łąki umajone,
Góry, doliny zielone,
Chwalcie cieniste gaiki,
Źródła i gęste strumyki.”

„Jeszcze w polu tyle śniegu,
jeszcze strumyk lodem ścięty,
a pierwiosnek już na brzegu
wyrósł śliczny, uśmiechnięty.”

„Gdzie strumyk płynie z wolna,
Rozsiewa zioła maj
Stokrotka rosła polna,
A nad nią szumiał gaj.”

„Opróżniam popielniczki, myję kieliszki, wyrzucam puste butelki, krótko mówiąc, gdy w końcu idę się odlać, mieszkanie jest na błysk. Ale podczas gdy sikam, wspomnienie niedopałków w kieliszkach i zeschniętych skórek sera wywraca mi flaki. Wkładam palce głęboko do gardła, żeby i moje ciało mogło wyrzucić wszystkie te świństwa, które w nim zalegają. Czasami skutkuje, lecz nie zawsze. Zdarza mi się spędzić dwie godziny z głową w sedesie, czekając, aż się zacznie. Zresztą, bardzo to lubię! Te wiejskie klimaty… Szmer wody spływającej nieustannie, odkąd zepsuła się spłuczka. W Paryżu brakuje nam kontaktu z przyrodą. Dlatego ludzie wydają fortuny na rośliny doniczkowe. A przecież natura to nie tylko chlorofil! To także strumyki, źródła, wodospady… Ja to wszystko mam w sraczyku i to za darmochę.”

„Ich doskonałość niepokój wciąż budzi,
Płyną strumyki, wartko z czystej wody,
Ta egzotyka niezwykłej przyrody,
Przyciąga bardzo zwykle młodych ludzi.
Śniegi na szczytach nie giną i wiosną,
Różnych wypadków bywają przyczyną
Kiedy to schodzą z potężną lawiną.
Przyroda czasem jest bardzo zazdrosna,
Jeśli zapragniesz przeżywać przygody,
To z przewodnikiem, przyjacielu młody.”

„Proszę, uwierz w to, Mały strumyk powiedział mi, Że chce mnie objąć, objąć czule, Swobodnie płynąć, Swobodnie spadać, A strumień rwie naprzód, bez ustanku. Będę oddychać pod wodą, w tym strumieniu, Do końca życia. Tylko strumień wie, jak to się stanie. Proszę, uwierz mi, Jeśli już nie potrzebujesz mnie, Wkrótce odejdę, Obiecuję ci, obiecuję, Że utopię swoje ciało w winie.”

„Na małej stacji w wiosce Poronin,
Gdy pociąg stanął wśród zgrzytu szyn,
Wysiadł z wagonu ojciec, a po nim
Raźno wyskoczył na peron syn.

Wyszli na drogę. Wesoło idą.
Wartko, radośnie płynie im czas,
Gdy podziwiają wspaniały widok:
Góry i chmury, strumień i las.

Ożywczy strumyk chłodził im mile,
Przez kładkę przeszli na drugi brzeg.
Ojciec przystanął, pomyślał chwilę
Spojrzał na syna i tak mu rzekł:

„Tu, po tych dróżkach, dawno już temu
Za moich młodych dziecinnych lat
Chodził na spacer człowiek, któremu
Nową epokę zawdzięcza świat.

Wiesz, o kim mówię?” „Wiem, o Leninie.
Czy Lenin tutaj mieszkał, tu żył?”
„Tak, na tej ziemi, tu, w Poroninie
Przed żandarmami cara się krył.

Nim rewolucja wstrząsnęła światem,
Zanim się carski zawalił tron,
Lenin dwukrotnie mieszkał tu latem,
Tu swe zwycięstwa obmyślał on.

Tu przemyśliwał nad tym jak skruszyć
W ojczyźnie swojej ucisku rząd…
Tutaj przyjmował proletariuszy
I swe wskazania dawał im stąd”.”