„Kocham cię… – zakomunikował nagle.
– Dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałeś? – spytałam i sama słyszałam żal w swoim głosie.
Zdawało mi się, że wiesz, bo to chyba było oczywiste! A u mnie słowa się nie liczą. Ja nie kocham słowami. Nie lubię słów, niektóre są chyba tylko po to stworzone, żeby je cofać! Między innymi po to stworzone jest kocham.”

„Kochaj siebie jako człowieka, kochaj innych ludzi i kochaj boga, który Cię stworzył. Ucz się, czyli poszukuj wiedzy, rozwijaj się i bądź coraz lepszym człowiekiem. I pracuj bo praca uszlachetnia.”

„Po co słowa, jeśli wszystko wiesz,
kocham Ciebie, a zrobisz to, co chcesz.
Po co nam słowa, jeśli wszystko wiesz,
kocham Ciebie, a zrobisz to, co chcesz.”

„Wierzę w Boga, ponieważ zostałem stworzony po to, by kochać i być kochanym.”

„Nie kocham Cię. Nigdy Cię nie kochałam i nigdy nie byłam dla ciebie dobra. Nigdy nie usiłowałam sprawić ci radości, a jednak jesteś mi równie bliski jak moje własne serce. Przywykłam do twoich słów, do tonu twojego głosu. Do myśli, które były zawsze moimi. Przywykłam do ciebie.”

„Panie, kocham Cię! Daj, abym Cię kochał i nigdy kochać nie przestawał.”

„Prawdziwie kochasz wtedy, kiedy nie wiesz, dlaczego.”

„Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham.”

„– Dlaczego niektórym słowo „kocham” przychodzi z takim trudem?
– Bo wymawiając je, stajesz się bezbronny.”

„I jak można powiedzieć „Kocham Cię” komuś, kogo się kocha?”