„Czterdziestoletni żołnierzyk, pan na tych ciemnościach
z odłupaną główką, która go tak boli,
że stara się brać leki, do okien mieć blisko.”

„Czas bierze wszystko – czy ci się to podoba czy nie. Czas bierze wszystko, a na końcu jest tylko ciemność. Czasami w tych ciemnościach spotykamy innych albo ich tam gubimy.”

„W oknach gospody zgasły światła
w ciemności szukam drogi do domu
Na cmentarzu rechoczą żaby”

„Sięgłem… bo miałem blisko (daleko – „sięgnąłem”).(…) i poszłem… bo miałem blisko (daleko – „poszedłem”).”

„To jest cud, że ja wyszłem na człowieka właściwie. Mówię „wyszłem”, bo miałem blisko. Daleko – „poszedłem”, blisko – „poszłem”, prawda? Blisko – „wyszłem”, daleko – „wyszedłem”. Chowam się daleko – „chowam”, blisko – „chowię.””

„Hodowałem kiedyś jastrzębia. Tak by to można nazwać. Przylatywał pod moje okno i patrzyliśmy sobie w oczy jak zakochani. Podawałem mu kawał mięsa, a on brał je w swoje pazury i znów na mnie patrzył. Skąd się biorą takie jastrzębie – myślałem – które przylatują pod okno i czekają, aż je otworzysz. Rozumiem, gdyby to były inne ptaki, ale one właśnie.”

„Myślenie o tym, czego nie można mieć ani zmienić, boli. No to lepiej nie myśleć.”

„Ciemność. Syk klimatyzatora. Miękkość bawełnianej pościeli. Telefon pod poduszką. Odgłosy ulicznego ruchu stłumione przez wypełnione gazem okna. Opuszcza go całe napięcie i strach…”

„Masz piętnaście minut na dotarcie do minimalnie bezpiecznej ciemności.”

„Bałem się boga Nikandych – był za blisko. Duch jasności pokazywał się i znikał, duch ciemności czaił się w każdym kącie. W naszym kościele Bóg był w bezpiecznej odległości, a duchów nie było wcale.”