„Moją pracę twórczą można podzielić na dwa nurty: malarstwo, którym zajmuję się z myślą o sobie i ewentualnym widzu oraz grafikę użytkową, którą współtworzę z Markiem Sobczykiem.”

„Moje malarstwo jest w całości efektem otwarcia na naturę, jest inspirowane naturą. Nie ilustruję natury, ale swoimi obrazami otwieram drogę widzowi do jej własnego przeżywania.”

„Tak w życiu, jak i w malarstwie mogę sobie poradzić bez pana Boga. Nie mogę natomiast istnieć ja – człowiek cierpiący, bez czegoś większego ode mnie, czegoś, co wypełnia całe moje życie – bez siły twórczej.”

„Moje malarstwo to moja egzystencja.”

„Ręka parlamentarzysty powinna być jak ręka pianisty. Trzeba dokładnie przygotować koncepcję utworu, żeby wydobyć czyste tony. Moją rolą będzie dbanie o to, by parlamentarzyści mieli rzetelną wiedzę. I aby z ewentualnymi zmianami ustawy wstrzymali się minimum dwa lata.”

„(…) program TV nadawany był dwa razy w tygodniu po południu i z moją pracą nie kolidował.”

„Antoni Krauze miał prawo zrobić taki film, jaki dyktowały mu serce i sumienie. Jego artystyczna wypowiedź jako twórcy tego filmu, inspiratora, reżysera, współautora scenariusza jest wyrazem jego niezależnego myślenia, samodzielnej postawy twórczej. Życzyłabym sobie i widzom, żebyśmy po obejrzeniu filmu mieli wspólne wnioski i refleksje. On do nich zachęca. Ja natomiast nikogo do niczego nie nakłaniałam i nie chciałabym zajmować tu stanowiska na temat przyczyny katastrofy. To wykracza poza pracę aktora.”

„W wolnej chwili najbardziej lubię malować. Jeden z moich obrazów był nawet licytowany podczas ubiegłorocznego finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Zawsze interesowała mnie sztuka: malarstwo, rysunek i sztuka użytkowa.”

„Uleganie presji widowni, schlebianie jej upodobaniom może doprowadzić do zaniżenia poziomu, rezygnacji z ambicji artystycznych. Robienie filmów „pod publiczkę” jest niebezpieczne. Z drugiej jednak strony niedostrzeganie i nieliczenie się z upodobaniami widzów może prowadzić do lekceważenia funkcji filmu i do rozminięcia się z widzami, a przy dużej częstotliwości takich „rozminięć”, do stracenia widowni. W naszej rzeczywistości społecznej sztuka pełni także rolę użytkową, ma przede wszystkim służyć społeczeństwu. Uważam za niemoralne korzystanie z dobrodziejstw naszego systemu tylko po to, by „realizować siebie” i własne ambicje artystyczne. Ten mój stosunek do funkcji użytkowej filmu determinuje każdą moją realizację.”

„Każda praca jest możliwa do wykonania jeśli podzielić ją na małe odcinki.”