„Wciąż uczę się żyć
Na własnej skórze
I płacę jak umiem
Ten dziwny rachunek.”

„Płacę mojej matce wysoki rachunek za te dziewięć miesięcy jej ciąży.”

„Bez muzyki, która go ozdabia, czas jest tylko nudną produkcją terminów i dat, za które trzeba płacić rachunki.”

„Ale dlaczego nauczyliśmy się wszyscy jak przeżyć, a wciąż nie umiemy po prostu żyć?”

„Nienawiść to dziwne słowo. Zachęcałbym innych do tego, by go nie używali. Z pewnością potrafię być zirytowany, jednak sądzę, że uczę się to przezwyciężać.”

„Za niemożliwą miłość do kogoś tak destrukcyjnego płaci się najcenniejszą walutą – jakością własnego życia.”

„Własnego charakteru – jak własnej skóry – zmienić się nie da.”

„Zbyt małą pociechą bywa dla człowieka świadomość, że pracuje dla dobra wnuków. Każdy chciałby choć część swych wysiłków zdyskontować na własny rachunek, we własnym życiu.”

„To dziwne, że ci, którzy głosują za wyższymi podatkami, sami płacą ich tak mało.”

„Myślałem, że uczę się, jak żyć, a uczyłem się, jak umierać.”