„A z pędzla kropel deszcz na twarz mi płynie.
Mozaikę czyniąc mi z niej pstrej urody…”

„Jeśli kiedyś zobaczysz w pochmurny dzień
Postać bez parasola pijącą deszcz
To poeta próbuje językiem swym spomiędzy kropel wyłuskać rym…”

„Woda, która płynie w rzece to łzy tych, którzy żyli przed nami, a woda, która spływa z deszczem na ziemię w obcych krajach, to łzy tych, którzy po nas przyjdą na świat.”

„W naszej grupie nie ma ludzi, którzy, gdy pluje im się w twarz powiedzą, że pada deszcz.”

„Nic tak nie przeraża mężczyzny jak kobieta, której uroda przenika go na wskroś, tak iż wie, że zrobiłby wszystko (…) byle być z tą najistotniejszą twarzą.”

„Mam nadzieję, że nie boisz się deszczu.
Wyjdź z domu, spokój znajdź w powietrzu,
W deszczu miasta oddech, na twarzy krople,
W „noce pełne inspiracji” zmieniam swe „bezsenne noce.””

„Jestem bankrutem umysłowym ty też Twoje usta cierpkie jak kwaśny deszcz Poliżesz mi dłonie, poliżesz mi twarz”

„W ręku masz pędzel i farby. Najpierw malujesz raj, a potem do niego wchodzisz.”

„Przyślij mi list, długi list na „poste restante”,
Gdy wszystko straci sens odbiorę go,
Na znaczku niech będzie niebo Twe,
Koperta biała, jak Święty Chleb, a w niej
Pusta kartka i zamiast słów nadzieja. (…)
Ześlij nam deszcz, ciepły deszcz na brzeg mych ust,
Przymykam oczy i nadstawiam twarz,
Te wargi spękane zwilż choć łzą,
Ulewy z nieba spragniony suchy świat,
O deszcz proszę, deszcz łaski Twej: nadzieję.”

„A ty u okien jeszcze marzysz,
nagrobku smutny. Czasu napis
spływa po mrocznej, głuchej twarzy,
może to deszczem, może łzami.
I to, że miłość, a nie taka,
i to, że nie dość cios bolesny,
a tylko ciemny jak krzyk ptaka,
i to, że płacz, a tak cielesny.”