„Jestem tym, kim zawsze byłem: ostatnim człowiekiem Renesansu.”

„Jestem człowiekiem, powtórzę to po raz drugi i też ulegam emocjom. Wiem, że nie mogą one w trakcie programu przysłonić jasności widzenia. Po programie zawsze zostaje we mnie cząstka tego kogoś, z kim rozmawiałam.”

„Łatwo spocząć na laurach tu i teraz, ale ja zawsze myślę, co będzie za 50 lat, kim i gdzie wtedy będę.”

„Ale kim byłem wtedy naprawdę? I znowu muszę powtórzyć: byłem człowiekiem o kilku twarzach.
Na zebraniach byłem poważny, pełen zapału i wiary; wśród najbliższych przyjaciół złośliwy i agresywny; z Małgorzatą cyniczny i gorączkowo dowcipny; a kiedy byłem sam (i myślałem o Małgorzacie), bywałem bezradny i rozedrgany jak sztubak.
Czy ta ostatnia twarz była tą prawdziwą?
Nie. Prawdziwe były wszystkie; nie miałem jak hipokryci twarzy prawdziwej i twarzy fałszywej. Miałem ich kilka właśnie dlatego, że byłem młody i sam nie wiedziałem, kim jestem i kim chcę być. (A jednak dysproporcje między wszystkimi tymi twarzami napełniały mnie tremą; nie utożsamiłem się całkowicie z żadną z nich i poruszałem się między nimi nieporadnie i na ślepo.)”

„Są rzeczy, których chciałbym nie pamiętać,
Ale żadnej z nich nie chcę się wyrzekać. Jestem tym kim jestem dzięki nim,
Jestem człowiekiem i wiem o sobie dużo więcej,
Dzięki nim wiem czym jest szczęście.”

„Jestem najpotężniejszym człowiekiem na świecie, rządzę największym imperium w dziejach, kochają mnie miliony i nie mam z kim wypić filiżanki herbaty.”

„Dokąd nie przestanę rymować – zawsze będę czuł, że można to zrobić lepiej, niż na ostatniej nagrywce.”

„Najważniejsze jest nie to, co człowiek posiada, ale to kim się staje, kim chce być, jak się realizuje (…) Pieniądz powinien być narzędziem.”

„Człowiek jest istotą, której sposób istnienia jest kwestią otwartej wciąż decyzji, kim chce być i kim chce się stać.”

„Zawsze mówię, że jeszcze nigdy nie powiedziałem ostatniego słowa.(…) Myślę, że jeszcze będę mógł pokazać, na co mnie stać.”