„Tamtego lata w chińskiej restauracji zapytałem powieściopisarza Williama Styrona, ilu ludzi na całej planecie ma to co my, czyli życie warte życia. Wspólnie uznaliśmy, że jakieś siedemnaście procent.”

„Czytałem gdzieś, że aż ponad dwadzieścia procent wszystkich kobiet uważa, że zalicza się do zaledwie trzech procent najpiękniejszych kobiet w kraju (…). Nie wiem, ilu ludzi uważa się za należących do tych trzech procent najbrzydszych, ale bycie niezadowolonym ze swojego wyglądu, i to przez całe życie, musi być okropne.”

„Życie jest niewiele warte, ale nic nie jest warte życia.”

„Przez jakieś dwa lata przeżywałam najbardziej ekscytujący okres w swoim życiu. Nie mogłam uwierzyć, że fotoreporterzy wciąż za mną chodzą, że kogokolwiek interesuje, co jadłam w restauracji. To było coś świetnego, bo przedtem przez całe lata zamartwiałam się, skąd wezmę następne zlecenie. Nie zamieniłabym tych czasów na nic!”

„My, powieściopisarze młodych kultur podamy świeże wino światu. Całe to życie gorzkie, ciężkie, kolorowe, pogańskie, niecierpliwe, muzyczne, polityczne, tragiczne, walczące, pieskie i boskie musimy wprowadzić na scenę (…). W moim przekonaniu być powieściopisarzem, to jest więcej niż tworzyć sztukę, to jest nadawać jej sens w życiu.”

„Kobiet nie pyta się o wiek, może zapytam więc: od ilu lat jest pani Marzeną?”

„Niezbadane życie nie jest warte życia.”

„Życie bezmyślne nie jest warte życia.”

„My jako poszczególni ludzie jesteśmy sobą, każdy z nas oddzielnie; ale istniejemy także wspólnie jako Rammstein. Kiedyś żyliśmy w kraju komunistycznym, teraz mamy z kolei ogromne problemy z radykalnymi prawicowcami w Niemczech, ale my dalej pozostajemy sobą, a ludzie usilnie próbują nas wsadzić w jakieś miejsce polityczne…”

„Ludzie żyją obok siebie jak jakieś woły: ledwie udaje im się czasami wypić wspólnie butelkę alkoholu.”