„Ech, wy ludzie, co żyć potraficie
Gówno wiecie, co to jest życie
Ale za to się znacie na sztuce”

„Ludzie, ludzie, wy nie wiecie,Że jest szczęście na tym świecie:Patrzeć w niebo, gonić okiemZa gwiazdeczką, za obłokiem, (…)W kraj z pięknością i swobodą -Snem miłości, czucia, wiaryKochać, wierzyć, czuć bez miary,Być kochaną – umrzeć młodą –Ludzie, ludzie, czyż nie wiecie,Że to szczęście jest na świecie!”

„To była wspaniała kapucynada. Brakowało tylko tego miliona ludzi, którzy życie swe oddali, by zniszczyć to, co wy dzisiaj przywracacie do życia.”

„Wielcy artyści to ludzie, którzy w swojej sztuce odnajdują sposób bycia sobą, wszelkie zaś pretensje tak w sztuce, jak i w życiu.”

„(…) i nawet ci nie powiem, co z tego wyszło, bo takich słów nie znam. Gówno to byłby niezasłużony komplement.”

„Jego słowo było gówno warte; nie dlatego, że gówno warte jest słowo większości ludzi.”

„Życie nie jest fair. W życiu nic nie jest fair. Od urodzenia harowałem i gówno. A teraz jestem stary i co się dzieje? Aresztują mnie, jak się odlewam. To cholernie krępujące”

„Dobrze znam ludzi, o których myślicie: są wyłącznie duchem i teorią, i nie potrafią przyszyć sobie guzika.”

„Cóż wy w ogóle wiecie o życiu? Pamiętam, kiedy jeszcze uczyliśmy się w technikum, dorabialiśmy, rozładowując wagony. Jak to wyglądało? Trzy worki albo skrzynki do adresata, jedna albo dwie dla nas. W naszym kraju zawsze to tak wyglądało.”

„Wy, ludzie, tak wspaniale potraficie ignorować rzeczywistość. Jesteście prawie ślepi i prawie głusi. Patrzycie na drzewo i widzicie… tylko drzewo, roślinę. Nie dostrzegacie jego historii, nie czujecie, jak płyną w nim soki, nie słyszycie wszystkich owadów, które żyją w pniu, nie znacie chemii jego liści, nie widzicie tysięcy odcieni zieleni, delikatnych ruchów zwracania się ku słońcu, prawie niedostrzegalnego rośnięcia…”