„Jakiego modelowego czytelnika pragnąłem, kiedy pisałem? Z pewnością chodziło mi o wspólnika, godzącego się na grę, którą podjąłem. (…) Ale jednocześnie pragnąłem ze wszystkich sił, by zarysowała się postać czytelnika, który po przebrnięciu przez trudy inicjacji padnie moim łupem, czy też łupem tekstu, i uzna, że chce tego tylko, co tekst mu ofiaruje.”

„Celem pisania jest idealizacja, ona odbywa się nawet, jeśli jej nie zamierzamy. Pisarz wymyśla pewne figury. Nie chce rozczarowywać czytelników. Ale to przede wszystkim mnie, a nie czytelnikowi, potrzebny jest taki mocny bohater.”

„Krótkie pisanie bierze się z lenistwa czytelników.”

„To książka bez diagnozy. Gdyby zresztą jakąkolwiek miała, to bym się za nią nie brał. Kitowicz zostawia czytelnika w rozkroku. Właściwie nie ma wskazówek, czy ksiądz dobrodziej coś gani, czy tylko pokazuje, jak jest. Detaliczny opis absurdu przy jednoczesnym braku jego oceny sprawia, że ten tekst jest nam bliski, jest współczesny.”

„(…) piszę przede wszystkim dla czytelnika, z zamiarem zrobienia mu przyjemności, zabawienia go, złomotania lub zniszczenia. Aby pisać, muszę mieć drugiego człowieka.”

„Jeśli dla inscenizatora tekst jest tylko pretekstem, w grę wchodzą niechybnie podteksty.”

„Szczerość w pisaniu tekstów to dla mnie katharsis.”

„Pisanie tekstów to trudny zawód.”

„Pisząc kryminał, trzeba być jak iluzjonista – przyciągać uwagę czytelnika, ale jednocześnie nim manipulować. Starać się zwrócić uwagę na prawą rękę, aby coś po kryjomu zrobić lewą. I tak jak iluzjonista pisarz musi zawsze być o krok przed czytelnikiem, by go zaskoczyć. Oczywiście nie za bardzo, bo czytelnik nie lubi wychodzić na głupca.”

„Każdy czytelnik ma takiego diabła, na jakiego zasłużył.”