„Dmitrij Wasiljew, jest piekielnie mocny, jak niedźwiedź syberyjski.”

„Nie wiem, co się stało, ale wierz mi, ich ucieczka robiła wrażenie zdecydowanej i ostatecznej, jak powiedział jeden niedźwiedź o wycieczkowiczach, których zdarzyło mu się przestraszyć.”

„Deszcz chłostał parasol
Rzeka gotowała drzewa. (…)
Trzy małpy na skale
Budowały dom dla małpiątka,
Jastrząb szarpał mokrą, starą rybę –
A niedźwiedź spał: brunatny pysk
Głęboko w wilgotnej, cementowej grocie.”

„Tak długo lice ziemi naszej zachowa w pełni urok i piękno, jak długo w chmurach nad Tatrami, krążyć będzie orzeł, nad wodami wnosić się będzie szafirowy zimorodek, nad łąką górską motyl apollo, a w lesie polskim królować będą żubry, łoś i niedźwiedź.”

„Mówili w telewizji, że niedźwiedź kodiak mierzy trzy metry pięćdziesiąt!
– Kurde balans, trzech pięćdziesiąt nie ma nawet słoń! He? No! – sprzeciwił się drugi.
– Jak stanie na tylnych łapach, a podniesie przednie, to niedźwiedź kodiak mierzy trzy metry pięćdziesiąt.
– Kurnia, już mnie nie wpieprzaj! – wrzasnął łysoń, zrywając się nagle. Był to naprawdę olbrzym. – Ja mam dwa metry, ty metr sześćdziesiąt. Wleź na mnie i rękami dotknij sufitu. Potem pogadamy o tym twoim kodiaku. He? No! – A znowu siadając, dodał: – Kurde balans, to będzie cholernie wysoko.
– No dobra – zgodził się niespodziewanie maleńki i zaczął wspinać się tamtemu na plecy.”

„Cały świat przychodzi do nas sam
wiosna z Kalamaja i głód z Czadu
kabaret z Paryża i sztuka poezji z Pekinu
Wojska fińskie są teraz nad Morzem Martwym
i Wielki Fiński Niedźwiedź strzyże swymi starymi uszami
ale abstrakcyjny humanizm wałęsa się po Europie
i nocuje pod łodzią w Sztokholmie”

„Krowa ujrzała nagle przed sobą prawdziwego, żywego niedźwiedzia i przeraziła się tak śmiertelnie, że nawet zapomniała zaryczeć. Wybałuszyła oczy na Pafnucego i z przerażenia przestała przeżuwać.
– Nie bój się – powiedział Pafnucy łagodnie. – Ja jestem dobry niedźwiedź i nie zrobię ci nic złego. Chciałem zobaczyć, co tu słychać, i zaprzyjaźnić się z wami.
Usiadł grzecznie na trawie i czekał, aż krowa wróci do równowagi. Krowa była dosyć tępa i musiała długo myśleć, żeby zrozumieć, co Pafnucy powiedział. Wreszcie do niej dotarło.
– Ale przecież ty jesteś dziki – powiedziała podejrzliwie.
– Nic podobnego – zaprotestował Pafnucy stanowczo.”

„Rodzice Leny zaprowadzili nas do starego, samotnego domku letniskowego, a ja chciałam natychmiast zrobić w tył zwrot. Było ciemno, ponuro. Wyobraźnia zaczęła pracować przeciwko mnie. Ale odwrotu nie było.(…)
Chciałam uciekać, ale nie było jak. „Nie wyrzucaj tylko żadnych śmieci do tego śmietnika przed domem”, ostrzegł mnie R. „Mogłyby zwabić niedźwiedzia, a wiesz, że ostatnio jakiś tu podobno zwiedza okolicę, sam pan Antoni mówił”.(…)
Na powitanie – grzmoty. Nocą, oszołomionych winem i cukrem, obudziła nas burza, o jakiej świat nie słyszał. Zatrzęsła wrotami, jakby ktoś nimi szarpał, dobijał się i wołał: „Otwierać! Ręce do góry!”. Zbiegłam na dół w popłochu. Albo to Ukraińcy, albo niedźwiedź przyszedł w gościnę – jakaś wielka muskularna ciemna postać tam jest, na pewno.
Po co tu przyjechałaś? Myślałaś, że to jest zabawa?
Pogasiliśmy światła. Skuliliśmy się(…)”

„Car Piotr Wielki był jedną z najbardziej niezwykłych i wewnętrznie sprzecznych postaci w dziejach świata. Był władcą, którego nienasycona żądza wiedzy, nieposkromiona energia i zdolności techniczne oraz praktyczne, chociaż późno, wyciągnęły jednak Rosję ze średniowiecza, wprowadziły ją w nowożytność i zbliżyły do Europy. Ale był też absolutnym panem życia i śmierci swych poddanych, który nie omieszkał osobiście uczestniczyć w okrutnych torturach i egzekucjach. Potężnej postaci, silny jak niedźwiedź, wykazujący się niewyczerpaną krzepą w licznych wojnach, podróżach oraz nocnych pijatykach i ekscesach, lecz cierpiący na chorobę nerwową zbliżoną do epilepsji. Niepohamowane wybuchy bezgranicznej wściekłości łączyły się w jego naturze z psychologiczną wrażliwością i znajomością ludzi, jak i z tym, że potrafił być w naturalny sposób kumplem prostego żołnierza lub służącego. Ta wielorakość cechowała go także w stosunkach z kobietami. Umiał być równie dobrze chamski, jak rycerski. Sypiał z niezliczonymi kobietami, przeważnie tylko dla doraźnego zaspokojenia swej męskości, również i pod tym względem niebywałej. W dobieraniu sobie kochanek sięgał od księżniczek aż do prostytutek.”

„Dziesięć małych Murzyniątek
Jadło obiad w Murzyniewie,
Wtem się jedno zakrztusiło –
I zostało tylko dziewięć.

Dziewięć małych Murzyniątek
Poszło spać o nocnej rosie,
Ale jedno z nich zaspało –
I zostało tylko osiem.

Rzekło osiem Murzyniątek:
Ach, ten Devon – to jest Eden,
Jedno z nich się osiedliło –
I zostało tylko siedem.

Siedem małych Murzyniątek
Chciało drwa do kuchni znieść;
Jedno się rąbnęło w głowę –
I zostało tylko sześć.

Sześć malutkich Murzyniątek
Na miód słodki miało chęć,
Jedno z nich ukłuła pszczółka –
I zostało tylko pięć.

Pięć malutkich Murzyniątek
Adwokackiej chce kariery.
Jedno się odziało w togę –
I zostały tylko cztery.

Cztery małe Murzyniątka
Brzegiem morza sobie szły,
Jedno połknął śledź czerwony –
I zostały tylko trzy.

Trzy malutkie Murzyniątka
Poszły w las pewnego dnia;
Jedno poturbował niedźwiedź –
I zostały tylko dwa.

Dwu malutkim Murzyniątkom
W słońcu minki coraz rzedną…
Jedno zmarło z porażenia –
I zostało tylko jedno.

Jedno małe Murzyniątko.
Poszło teraz w cichy kątek,
Gdzie się z żalu powiesiło –

Ot, i koniec Murzyniątek.”