„W Polsce bardzo często pytają mnie, dlaczego nie występuję. No bo nikt mnie nie zaprasza. Nie wiem, może dyrektorzy mają tremę…”

„Wiedziałem, że w Katowicach czekają na mnie konkretne role, mieszkanie. Wiedziałem za ile będę grał, no i najważniejsze – to dyrektor po mnie przyjechał. Bo nas tak w szkole wychowano, że to dyrektorzy powinni kłaniać się nam w pas i zapraszać do swoich teatrów.”

„Nikt nie pytał nas, czy chcemy przyjść na świat. Dlaczego więc w sytuacjach skrajnych nie mielibyśmy sami decydować o śmierci i sposobie odejścia z ziemi? Dlaczego zmuszać kogoś do znoszenia nadmiaru cierpień?”

„Zapraszali, ale czy ja wiem… Może z grzeczności tylko?
– Za grzeczność trzeba płacić.(…) Jedź bez skrupułów.”

„To moje pieprzone życie i wiesz co? Nikt cię tu nie zapraszał.. tam są drzwi, papa!”

„Cóż począć – lubię być dyrektorem. (…) kandydatów na dyrektorów teatru jest w Polsce więcej niż teatrów, a z pewnością wolę to niż tłuc kamienie, choćby ze względu na słabe wyrobienie fizyczne. I wiem, dlaczego lubię tę pracę. Nie gram w karty ani na wyścigach, loteria i toto-lotek mogą dla mnie nie istnieć, nie uprawiam niebezpiecznych sportów (…). Nie znaczy to wcale, abym nie odczuwał potrzeby hazardu. Pełnienie obowiązków kierowniczych zaspokaja tę potrzebę z nadwyżką. Prowadzenie teatru to gra, w której ryzyko jest kolosalne.”

„Tremę się ma i to coraz większą. Jeżeli bierze się za coś odpowiedzialność, to musi być trema.”

„Zwycięzcy nikt nie będzie się pytał, czy mówił prawdę.”

„Trema wynika z biologii. Jeśli komuś na czymś zależy, to ma tremę.”

„Pytasz, dlaczego mieszkam w górskim lesie,
a ja się uśmiecham i milczę,
i nawet moja dusza pozostaje cicha:
mieszka w innym świecie,
do którego nikt nie należy.
Drzewa brzoskwiniowe kwitną,
woda płynie.”