„Gdzie sam lakier, tam nie ma co rdzewieć.”

„Jest jak rzeźba. Wspaniały lakier do drewna i jego aromat. Jest jak kobieta. Możesz ją podniecać jak kobietę.”

„W przedziale panował ledwo uchwytny, higieniczny zapach nadzwyczajnego lakieru, a pociąg biegł gładko niczym (później Tietjens przypomniał sobie to porównanie) brytyjskie papiery wartościowe gwarantowane przez rząd.”

„Lakier do włosów, śmietana i smoła
i już mamy drinka „Upadek anioła”.
Aceton, pieprz, butapren, dziurawiec,
voila, koktajl „Dziurawy latawiec”.
Nazwa drinka ważną tajemnicę kryje:
kto spożyje, o podłogę wali ryjem.”

„Dla farmera, który ma 80 ha jabłoni, [samochód] to produkt pierwszej potrzeby. Ale czy dla księgowego w mieście albo dziennikarza? Dla Polaków i Polek samochód to nie produkt pierwszej potrzeby, ale coś uświęconego, emanacja jakiejś boskości. Traktują go z nabożeństwem. Najbardziej koncentrują się na tym, żeby nie przytrzeć. Kiedy uderzą w pieszego, to patrzą, czy się lakier nie porysował.”

„Ojcze mój który nie wiem gdzie jesteś
zawsze pamiętam i mówię do chłopca
różne rzeczy czuję że bywasz przy mnie
gdy niebezpiecznie zbliżam się do linii
ciągłej. Wkrótce pogadamy o wozach
i nieskończonej czerwieni ich lakierów.
Cudowni są bezkarni oszuści i święte
ich słowa. Dziękuję za wspaniałe pokusy
którym nie potrafiłem się oprzeć”

„Gieniusia była moją ciotką. To ona wyhaftowała wyprawkę na moje narodziny. Nie pamiętam, kiedy zaczęłam się jej uważnie przyglądać, mogłam mieć siedem albo osiem lat. Śniada, czarnowłosa, ubrana w soczyste kolory, z purpurową szminką na ustach i krwistym lakierem na paznokciach, na tle szaroburej powojennej ulicy wyglądała jak tęcza. Mężczyźni przystawali i odwracali za nią głowy, kobiety opuszczały wzrok, nagle zasmucone. Gieniusia nie miała jednak szczęścia w miłości. Świadczyła o tym fotografia z niedokładnie odciętym mężczyzną, z którego zachował się fragment nogawki i buta. Nie wiem, jak miał na imię.”

„Wsiadanie. Więc tak: trzeba kliknąć pilotem, podjechać z lewej strony, otworzyć drzwi, przesunąć się trochę do przodu i pchnąć je, a potem, ostrożnie manewrując, stanąć wózkiem tuż przy progu, uważając (…), by nie porysować lakieru. Następnie należy złapać drzwi lewą ręką, przytrzymać je, a prawą chwycić kolumnę kierownicy.
Podciągam się teraz na rękach, przekręcając tułów w lewo i opadam na siedzenie. Bezwładne nogi układam rękami pod kierownicą, przy bezużytecznych pedałach (…). Przechylam się w lewo, odczepiam prawe koło wózka i kładę je, wyginając się do tyłu, za przednie siedzenie – sąsiada kierowcy. Przekręcam wózek, aby jego lewe koło znalazło się w moim zasięgu. Zwalniam lewe koło, przytrzymując wózek, by łagodnie osunął się na trotuar, a nie grzmotnął na ziemię. To koło stawiam za prawym, również tylnym siedzeniem (…). Przechylam się następnie i dźwigam korpus wózka, już bez kół, który wygląda jak człowiek bez nóg lub jak kurczak u rzeźnika, czyli „korpus” w taniej wersji pozbawionej skrzydełek i udek.”