„Partyzant jest gotów oddać życie nie po to, by bronić idei, lecz by ją urzeczywistnić.”

„Chcę wychować młodzież tak oddaną sprawie Jezusa Chrystusa, jak tamci są oddani islamowi. Żeby byli gotowi oddać życie za Ewangelię jak młodzież w Pakistanie, Izraelu, Palestynie i gdzie indziej za swoją wiarę.”

„W oddali ocean
Gotów otworzyć się przed nim
Jak podczas odejścia Quecalcoatla”

„Naród jest wrodzoną ideą, którą członkowie jego w jedno spojeni, urzeczywistnić się starają. Jest jedną rodziną, mającą swoje rodzinne przygody i powołanie.”

„Wystarczy tak mało, niedostrzegalny powiew wiatru, by sprawy lekko się przesunęły i to, za co jeszcze przed chwilą człowiek gotów był oddać życie, nagle ukazuje się jako pozbawiony treści bezsens.”

„Śmieszny mężczyzna – pożąda kobiety, a gdy mu się odda bez zastrzeżeń, gotów uważać ten akt wspaniałomyślności niemal za złamanie wiary.”

„(…) partyzanci sowieccy byli lepiej uzbrojeni niż polscy. Polacy mieli broń niemiecką, zdobyczną. A myśmy mieli broń ze zrzutów amerykańskich – nowoczesną, bardzo poszukiwaną. Kiedy chodziliśmy na zadania, polegające głównie na wysadzaniu pociągów, to często w drodze powrotnej organizowano na nas zasadzki, żeby nam tę broń odebrać. Ja to rozumiem, ale były także wypadki, kiedy polscy partyzanci (wszyscy mi potem tłumaczyli, że było to NSZ) zajmowali się zabijaniem Żydów. Opowiedziałem o takim wydarzeniu, którego sam byłem uczestnikiem wiosną 1944 roku. No i w prasie polonijnej strasznie mnie za tę wypowiedź w filmie „Partisans of Vilno” zaatakowano.”

„Znam człowieka, który za pewną rekompensatę materialną gotów jest nie dochodzić krzywd moralnych, jakie ponosi w wyniku służenia co chwila innej idei.”

„A kiedy przyjdzie po mnie, będę gotów,
wyruszyć w to miejsce, skąd nie ma powrotu,
by oddać jej serce, utonąć w jej szatach,
odejść z tego świata i nigdy nie wracać.”

„Oczywistym jest, że nie można urzeczywistnić idei niepodległości w ramach kapitalizmu. Człowiek, który jest poddanym w miejscu pracy, uczestniczy w niepodległości najwyżej cząstkowo. Państwo, które stawia na pierwszym miejscu uczucia rynków finansowych czy opinię agencji ratingowych, nie może adekwatnie wyrażać dążeń społeczeństwa. (…) Najistotniejsze nie jest to, na jakim poziomie działają instytucje regulujące zbiorowe życie, lecz to, czy faktycznie są przez nas tworzone i kontrolowane.”