„Odkąd umarł Gandhi, nie ma z kim porozmawiać.”

„Ty się nie przejmuj tym szpitalem. To jest taki smutny szpital. Tu wszyscy wiedzą, że muszą umrzeć, i nic nie robią, tylko bez przerwy umierają. Ja tu nie mam z kim gadać… A z kim teraz gadasz? Masz z kim gadać? Ja tu, wśród tak zwanych żywych, muszę się ciężko naszukać, żeby znaleźć kogoś do gadania. Bo też bardzo dokładnie jesteśmy rozproszeni. I nawet kiedy tych dwóch jest w tym samym miejscu, w tym samym czasie – też mogą się minąć.”

„Odkąd chrześcijaństwo wniosło swój wkład w rozwój cywilizacji w Rzymie, zamiast centuriona pojawiającego się na polecenie tyrana, aby rzec: "Cesarz pragnie, abyś umarł", przybywał legat, który z promiennym uśmiechem oznajmiał ci polecenie papieża: "Jego Świątobliwość pragnie, abyś przybył do niego na ucztę".”

„Kiedy aparat dzwoni przeraźliwie, przywołuje, wstaję jeszcze nieraz z niedorzeczną nadzieją, ale potem mówię: Halo? zmienionym, niższym głosem, ponieważ na drugim końcu zawsze jest ktoś, z kim właśnie nie chcę lub nie mogę mówić. Potem kładę się i chciałabym umrzeć.”

„Umrze naród, w którym umarli bohaterowie.”

„Myślałem, że bez ciebie umrę, i chyba umarłem.”

„Wszyscy kiedyś umrzemy. Takich nas stworzył Wszechmogący. Wybór, jaki nam pozostawił, to nie – kiedy umrzemy, ale – jak. Umrzemy, kiedy taka będzie Jego wola, i nic na to nie poradzimy, choćbyśmy ukryli się w kamiennej twierdzy. Do wyboru pozostaje, jak umrzeć. Ja postanowiłem umrzeć jak wojownik.”

„Czas umarł na czas. Ja umarło na ja. Nie ma ja. Się jest. Się jest się. Się jest duch. Się jest nikt.”

„Miałam bardzo kochanego dziadka. Umarł, kiedy miałam piętnaście lat. A zaraz potem babcia stwierdziła, że skoro on nie żyje, to ona też nie chce. Moi rodzice próbowali jej tłumaczyć, że jeszcze my jesteśmy, że ją kochamy, ale nie słuchała. Położyła się i rzeczywiście umarła.(…)
– (…) Pani babcia chciała umrzeć i umarła. Ja nie chcę umrzeć, ale też umrę.”

„Wyobraziłam sobie, że gdyby miał umrzeć (…), na pewno poszłabym w jego ślady i umarła razem z nim!”