„Poeci wstają ostatni. Przeciągając się
myślą że to znów będzie ich dzień: powrót podmiotu.”

„Wszyscy myślą, że poeci to tacy ludzie, którzy mruczą coś pod nosem niezrozumiałym językiem.”

„Którędy, którędy do poranka?
Tu co będzie to będzie
Conocna z sobą walka
I leżąc, leżąc, leżąc różne myśli mi biegają
To kładą się to wstają
A słońca ciągle nie ma”

„Ledwo dwadzieścia godzin od powrotu do miasta i już jestem bardziej wściekły niż bękart w dzień ojca.”

„Miałem przedwczoraj wizytę dziwnych ludzi. Byli to poeci. Na głowach mieli pomponiki, a usta im się skrzyły srebrem i złotem. Często wychodzili do łazienki, myślę, że czesali tam swoje jedwabne włosy, bowiem wracali stamtąd gładko uczesani. Jeden z nich starał się zajrzeć mi do kieszeni, ale odpędziłem go mówiąc: a kysz, a kysz. Po tym odpędzeniu już więcej nie zaglądał do mojej kieszeni, wiedział bowiem, że znów mówiłbym doń: a kysz, a kysz. Poeci nie lubią być odpędzani.”

„Jak się wyrasta w czymś, co ma się na co dzień, to się tego kompletnie nie dostrzega. Ja wzrastałem w teatrze. Rodzice, gdy nie mieli co ze mną zrobić, to zabierali mnie do teatru. Pamiętam, jak przez mgłę, że spałem w położonej tuż przy scenie loży, w Teatrze Śląskim. Ojciec grał. Przebudziłem się, podniosłem, zobaczyłem go i znów się położyłem, bo nic widocznie mnie w tym widoku nie zdziwiło, a potem zasnąłem na powrót.”

„Poeta powiedział: „Cały Wszechświat mieści się w szklance wina”. Prawdopodobnie nie dowiemy się nigdy, co dokładnie miał na myśli, ponieważ poeci nie po to piszą, by ich rozumiano.”

„Pożądaniu nie brakuje jego przedmiotu, jest raczej tak, że brakuje mu podmiotu, stałego podmiotu, który zawsze jest wynikiem represji.”

„Nie troszcz się o dzień jutrzejszy, myśl raczej, by dzień dzisiejszy dobrze przeżyć.”

„Za późno o kilka lat na dzień, który może się zdarzyć
Na powrót do świata marzeń
A dziewczyna zniknie z twego życia jak tęcza
I pocierpi żeby nie pamiętać”