„Jak zaśpiewałam, to grono szacownych zainteresowanych stwierdziło, że „to” jest nieprawdopodobne i że co ja robię ze swoim życiem, już dawno powinnam mieć nagraną płytę! Pomyślałam o męczarniach w stylu demo itp. i już byłam gotowa odpuścić, gdyby Królowie wspaniałomyślnie i przezornie nie zawyrokowali, że za demo uznają moje wariacje do muzyki Rubika.”

„Zawsze można renegocjować warunki kontraktu w wytwórnią. Po prostu idziesz do prezesa i mówisz mu, że zamierzasz nagrać płytę w stylu country-western…”

„To, że nagrałam taką płytę, nie jest sygnałem, że od dzisiaj będę nagrywać pop. To informacja, że od dziś mogę nagrać wszystko, na co mam ochotę.”

„Punk to nie tylko dźwięk muzyki, to też styl życia.”

„To, o czym kiedyś marzyłam, okazało się iluzją i teraz nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić ze swoim życiem…”

„Doprowadzeni w życiu do ostateczności robimy rzeczy nieprawdopodobne.”

„Ja tu nikogo nie wpuszczam. Nagrywam tylko moje produkcje. Powstało tu też dużo sygnałów radiowych, reklam – normalna sprawa dla każdego studia… W przypadku tej płyty mieliśmy komfortową sytuację: mogliśmy zamknąć się w kręgu tylko tych osób, z którymi chcieliśmy pracować. Było nam jak w niebie. Kiedy mieliśmy ochotę, to wychodziliśmy na dwór, robiliśmy sobie grilla, jedliśmy, obok była Lola i jej osiem szczeniaków. Nastrój był niesłychany. Wszystko się udawało. Ja nie wiedziałem, czy w tym studiu można nagrać płytę, i okazało się, że trudno byłoby gdzie indziej zrealizować płytę o takim brzmieniu. Bębny nagraliśmy tylko na dwa mikrofony, z własnym pogłosem pomieszczenia i są to najlepsze bębny na płytach Republiki.”

„Człowiek bowiem ma bardzo szeroki kąt widzenia i gromadzi bardzo dużo doznań wzrokowych, łapie w neurony bardzo dużo impulsów. Fotografia pozwala skupić się na detalu, zajrzeć gdzieś tam, gdzie… patrzymy na co dzień, ale nie ma to aż tak dużego znaczenia, nie jest to szczególne. A fotografia zawęża pole widzenia i nakierowuje uwagę: spójrzcie, to jest ważne, to jest dla mnie istotne, tutaj coś jest. I moje teksty też są taką próbą postawienia ramki na pewnym fragmencie naszego życia.”

„Will Smith nauczył mnie szacunku dla fanów. Poznaliśmy się, gdy już kończono nagranie płyty. Pomyślałam sobie wtedy, że nawet, jeśli nigdy nie zdobędę takiej popularności, jaką ma on, będę zawsze traktować innych, jak robi to Will Smith.”

„Europa jest dziś zainteresowana reggae, dancehallem – widzę to, gdy gram tu, 60–70 imprez rocznie. Podoba mi się w Polsce, w Czechach, to miejsca, o których mogę powiedzieć znajomym, że tu grałem. Tu są kolekcjonerzy, którzy znają moje stare nagrania z siódemek. To Europa utrzymuje moją karierę przy życiu. Zawsze to powtarzam – gdy tu przyjeżdżam, pracuję najciężej jak potrafię. Bo tu są ludzie, którzy doceniają to, co robię.”