„Pamięć jest jak szkło, pomyślała. Ci, którzy odeszli, wciąż są widoczni, całkiem z bliska. Ale nie możemy się nawzajem dosięgnąć. Śmierć jest niema. Zabrania rozmowy, dopuszcza wyłącznie ciszę.”

„Gdybyśmy byli tak mądrzy, by wsłuchać się w ciszę! Lecz wciąż jesteśmy ludźmi i nie potrafimy nawet słuchać własnych rozmów.”

„Nie chcę tego widzieć, nie chcę w szale w to brnąć wciąż,
zabierze ciszę, jak najdalej, niech zostanie samotność.”

„Czesław był dla mnie wzorem, gdyby nie on nie zdecydowałbym się nigdy na granie muzyki rozrywkowej. Jego odejście jest dla mnie jak śmierć Agnieszki Osieckiej. Czuję się tak, jakby mi ktoś coś zabrał cennego. Był częścią mojego życia, choć nie byliśmy bliskimi przyjaciółmi”

„Osoby, które zginęły, pojawiały się w telewizorach, traktujemy więc ich śmierć jak odejście naszych bliskich. To jest naturalne.”

„Tak dobrze cię znam,
Chyba nawet lepiej niż ty siebie.
Jestem taki sam,
Wciąż widzę setki plam na niebie.
Nieufność to mgła,
Co przynosi tylko ciszę,
Jak klatka ze szkła
Nie pozwala nam się słyszeć.”

„Myślę, że prawdziwym „dziedzictwem” po śmierci ukochanej osoby jest większa odpowiedzialność. Czy odchodzący, nie zostawia swoich rzeczy, by mogli je kontynuować ci, którzy byli mu bliscy?”

„Choć słowa „śmierć” i „życie” drwią z siebie nawzajem, możesz żyć tylko tym, za co gotów jesteś umierać.”

„Występowanie jest nagrodą za wszystko, co zrobiłeś, więc wreszcie możemy dosięgnąć tej nagrody.”

„Odejdźmy od zgiełku i tam, w tej ciszy, słuchajmy głosu, który mówi w nas samych.”