„Rumieńce lata pobladły,
liść złoty z wiatrem mknie.
I klonom ręce opadły,
i mnie…”

„Opadając liść myślał,
Że jest dla wiatru
Drogowskazem.”

„Niektórzy mają złote ręce do brudnej roboty.”

„I był Beskid i były słowa
Zanurzone po pępki w cerkwi baniach
rozłożyście złotych
smagających się wiatrem do krwi.”

„Lubię nad sadzawką przy Piastowskiej WieżyPatrzeć na łabędzie sunące bez ruchu -Te puchy kądzieli na wiosennym wietrze -I w wierzbę się wplatać spojrzeniem, i chłonąćSzmer liści na klonach w kurzawie zieleni. – Dlatego tu wracam, dlatego tu jestem.”

„Dni mijały jeden za drugim, jednakowe jak bliźniaki, przynoszące szelest jesiennych liści i młode wiatry, zwiastujące zimę.”

„A mnie jest szkoda lata
I letnich złotych wspomnień.”

„Jak radość w sercu pełnym żalu,
Zawisa zachód słońca na chmurze:
Złoty sztorm plików migoczących,
Jasnych, wątłych liści fruwających,
Nieokiełznany wiatr śwista w chmurze.

Słuchajcie tego wiatru co wzywa
Moje serce wołaniem wichrowym:
Serce znużone, smutne, tęskniące,
Sny mu uszły jak liście lecące,
A w imię czego mam zostawać ja?”

„Gdy trzcina zaczyna płowieć,
a żołądź większy w dąbrowie,
znak, że lata złote nogi
już się szykują do drogi.”

„Spojrzała na list w mojej ręce. Na szczęście nie wylała się na niego kawa. Pochyliła się nad nim.
– Elisabeth Nicolet to była wspaniała kobieta. Oddana Bogu. Taka czysta. Taka skromna.
Gdyby litery listu Elisabeth mogły przemówić, to powtórzyłyby to za nią.”