„Obudź się… czas umrzeć!”

„Czas umarł na czas. Ja umarło na ja. Nie ma ja. Się jest. Się jest się. Się jest duch. Się jest nikt.”

„Żeby tak zasnąć i obudzić się za jakiś czas.
Żeby już było po wszystkim.
Żebym nie musiała pamiętać.
Żebym mogła normalnie żyć.
Żeby już tak nie bolało.
Żeby się obudzić bez tego.”

„Nie ma szans, żeby się obudzić, ani nie ma szans, żeby zasnąć – to zbyt banalne, może więc: nie ma możliwości by umrzeć, ani nie ma możliwości by żyć – okropne zadęcie, trudno, zostawmy chwilowo jedynie konstrukcję: ani to, ani to.”

„Myślę, że dobrze byłoby pewnego dnia tak umrzeć. Wypić trochę sherry w letnie popołudnie, położyć się na kanapie, nie wiadomo kiedy usnąć i już więcej się nie obudzić.”

„Czasem jestem przerażony na śmierć, że znowu obudzę się w więzieniu i ktoś powie „chodźmy na żarcie.””

„Jestem tym, który umrze, gdy nadejdzie czas, aby umrzeć, więc pozwól mi żyć moim życiem tak, jak chcę.”

„Utoń w czasie by obudzić się na brzegu. Patrz i krzycz. Nie rozszarpią cię kły srebrnych wilków. Uwierz.”

„Cóż, kto jak kto, ale pisarze wiedzą najlepiej, że umrzeć to czasem niełatwa sprawa.”

„Kiedyś chciałem umrzeć młodo jak Jim Morrison, ale z czasem zacząłem patrzeć na to inaczej…”