„Oziębły chrześcijanin nie potrafi zrozumieć pięknej nadziei osiągnięcia nieba, która daje pociechę.”

„Teraz, wiosną,
nie potrafię już zrozumieć
mowy pól,
zmarli przyglądają mi się
rozszerzonymi oczyma
i pszenica się pieni
i tylko rzeka zdaje sprawę z nieba…”

„Gdzie płonie jeszcze mały płomyk nadziei, tam widać światło nieba.”

„Tam, gdzie jaśnieje nawet najmniejszy płomyk nadziei, dostrzegalne jest światło z nieba.”

„Nic piękniejszego nad niebo, które przecież ogarnia wszystko, co piękne.”

„Pod niebem jest pięknie dziś,
Od westchnień i próśb,
Pod niebem jest szaro od…
Od naszych żalów i gróźb.
Pod niebem jest pięknie tak,
Od życzeń, ich barw,
Pod niebem ulotnie jest
Od marzeń jak ptak.”

„A niebo znów na głowę spada mi. I nadziei coraz mniej na słońce.”

„Na tym polega niebo. Masz zrozumieć swoje wczoraj.”

„Każdy tanatofob potrzebuje chwilowej pociechy, jaką daje mu myśl o osobniku stanowiącym jeszcze skrajniejszy przypadek.”

„Mądry człowiek, mądry chrześcijanin musi czynić wszystko, by uwolnić się od smutnych myśli i w każdym czasie znajdować ucieczkę w myślach niosących pociechę, które przemieniają cierpienie w okazję do miłości, zasługi, obecnej i wiecznej radości.”