„Wiek średni: siedzisz w domu w sobotni wieczór, dzwoni telefon, a ty masz nadzieję, że to nie do ciebie.”

„Joel, dzwonię do ciebie z prawdziwego telefonu komórkowego. Telefonu w pełni przenośnego.”

„Edward! Co ty tu robisz?
– Znudziło mi się to siedzenie w domu i umieranie. Postanowiłem więc, że się przejadę.”

„Jest już wieczór. A tutaj wieczory są ogromnie smutne, ponieważ dzwonią dzwony. Jakże zdołam wyrazić ci całą moją rozpacz?… Wydaje mi się, że przestałem żyć, że śnię tylko zły, bezładny sen. Bez ciebie! I bez twoich pieszczot, bez tego kręgu miłości i dobroci.”

„Życie biegnie dzisiaj tak szybko, że telefony można znaleźć nawet w samolotach. Czy to nie przygnębiające? Wystarczy wybrać numer. Ale gdy ludzie zaczynają dzwonić do ciebie nawet wtedy, gdy lecisz samolotem, to czy jest jeszcze jakieś miejsce, gdzie można się ukryć?!”

„Mam ciebie, byś troszczył się o mnie, a ty masz mnie, bym troszczył się o ciebie…”

„Gwiazdo wieczoru! Ty święta nocy ozdobo!
Słusznie Bogini kochania szczyci się tobą,
Gdy xiężyc świeci tyś blada,
A świetnaś gdy noc zapada.”

„Gdy ona przechodzi obok telefonu, membrana sama dzwoni.”

„Marzę o chwili, w której telefon nie będzie dzwonił dłużej niż przez cztery godziny.”

„Co u ciebie? U mnie dalej bez zmian,
w dziwnym wieku nastolatki mówią na mnie per pan,
za to starsi komentują: „nie ma manier, ten cham”,
wszystko się zaczęło, gdy siedziałem w planie B sam.”