„Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy.”

„Oszczędny śpi na słomce, którą widzi w swoim oku, a ogrzewa mieszkanie belką, którą widzi w oku bliźniego.”

„Przyjaciel widzi lepiej niż lustro.”

„Łatwiej mówić pewne rzeczy, kiedy nie widzi się swoich twarzy.”

„Jakże wielką radość ma matka, kiedy widzi pierwszy uśmiech swojego dziecka. Taką samą radość odczuwa zawsze Bóg, kiedy widzi z wysokości nieba grzesznika, który zaczyna modlić się do niego całym sercem.”

„Uśmiecham się. W uśmiechu
Jest cała prawda smutku.
Ale nikt, nikt nie widzi,
Jak płaczę pocichutku.”

„Portret to nie lustro, w lustrze człowiek samego siebie nie widzi. Portret – to opinia ludzka, to jakaś plotka o nas, którą nam powtórzono. Zawsze wywołuje wrażenie małego szoku.”

„Ręka Boga we wszechświecie
jest ręką matki we wnętrzu zarżniętego kura
w wieczór przed szabatem.
Co widzi Bóg za oknem
kiedy jego ręce zanurzone w świecie.
Co widzi matka.”

„Własną gębę człowiek widzi codziennie w lustrze, dlatego wszystko jej wybaczy. Twarze ludzi zapamiętanych z innego czasu dostrzega się w całej ich prawdzie.”

„Brzuch jest gorszy od pupy – stwierdziła. – Bardziej go widać. Przynajmniej takie ma się wrażenie. To dlatego, że rozmawiając z kimś stoi się naprzeciw niego, twarzą w twarz. Chodzi mi o to, że rozmówca nie widzi pupy, natomiast dokładnie widzi brzuch. Ja z zasady wciągam brzuch i pozwalam, by pupa sama troszczyła się o siebie.”