„Dosyć Boże deszcze lały!
Twoje się dzieci zebrały,
Proszą od ciebie pogody.
Błyśnij słońcem, spłyną wody!”

„Więc skoro wszystko twoje jest,
Czemu jesteś ciągle sam?
Czemu nikt nie kocha cię?
Miałam dosyć!
Dlatego nie masz mnie.
Co tobie pozostało?
Twoje smutne „ja!””

„Twoje dzieci nie muszą się ciebie bać, żeby cię szanować.”

„Naucz nas Boże jak mamy pytać Ciebie, ponieważ Twoje odpowiedzi nas pocieszają.”

„Bank jest miejscem, w którym pożyczają ci parasol wówczas, gdy jest ładna pogoda, i proszą o jego zwrot, gdy zaczyna padać deszcz.”

„Czy nie dosyć już kłamstw, krętactw, niekompetencji, pazerności, czy Ty naprawdę nie boisz się Boga, Lechu?”

„Choćbyś przegrał całkowicie zbierz się, zgarnij, dźwignij, zacznij od nowa! Spróbuj budować na tym co w tobie jest z Boga.”

„Nie pokochany, nie zabity,
nie napełniony, niedorzeczny,
poczuję deszcz czy płacz serdeczny,
że wszystko Bogu nadaremno.
Zostanę sam. Ja sam i ciemność.
I tylko krople, deszcze, deszcze
coraz to cichsze, bezbolesne.”

„Zwierzęta, jak dzieci, biorą, czasem proszą, na jedno
wychodzi. Dzieci, jak zwierzęta, biją się, gryzą się i liżą
po stopach.”

„Czyż ty, dziecko, nie wiesz, że mężczyzna za dobrodziejstwo płaci dłonią, głową, krwią – kobieta zawsze tylko sercem! Podobno to większy nad wszystko skarb – serce, twoje własne, tobie oddane!”