„Jego miłość [poety], doznanie, szczęście mają odpowiednik we wszystkich miejscach, w których nigdy nie był i nie będzie, wśród obcych, których nigdy nie pozna.(…) Poeta przywraca życie, żeby śpieszyć z kolei do kresu.”

„Nigdy nie miałam poczucia, że ryzykuję życie.(…) Nigdy, nawet na ośmiotysięcznikach, nie czułam, że dotarłam do kresu, że więcej nie dałabym rady.”

„Teraz byli sobie obcy; nie, nawet gorzej niż obcy, nigdy bowiem nie mogą się już poznać. Była to wieczna obcość.”

„Twarz mu uśmiech wykrzywia i radość w nim budzi / To, że jutro, o, szczęście! – nie czeka go życie! / Ani jutro, ani pojutrze; i już nigdy, nigdy więcej!”

„Miłość właściwie nigdy nie ma nas wyłącznie na celu – jest niepewna, jak życie, ale nienawiść nigdy nie chybia – jest pewna jak śmierć.”

„Nigdy nie będę miał za dużo książek, a moje zbiory nigdy nie będą obejmowały za wiele dla mnie dziedzin. Może nie przeczytam ich wszystkich, ale chodzi o to, żeby tu były, bo nigdy nie wiadomo, do jakiego obcego brzegu przybiję jeszcze w mej żegludze po świecie wiedzy.”

„Ten, kto urodził się w purpurze i nigdy nic nie pragnął (…) — nie wie, jakim szczęściem jest życie; tak samo jak nigdy nie docenił czystego błękitu ten, czyje życie nie było zdane na łaskę czterech desek miotanych falami wzburzonego morza.”

„Miłość jest ślepa, ale małżeństwo przywraca jej wzrok.”

„Nigdy mu nie powiedziałam, że go kocham i nigdy mu tego nie powiem, (…) moja miłość należy tylko do mnie, to jest tylko moja miłość.”

„nie było mnie w Tobie, Heloizo, nigdy, naprawdę. zawsze
odgradzała mnie od Ciebie miłość, której chciałaś się nauczyć,
abyś mogła dzielić się ze mną czymś więcej niż tylko piersiami,
które, poeta ma rację, zostaną dla nikogo.”