„Waldemar Dutkiewicz. Kto to jest, do diabła?!
– Jak by ci tu powiedzieć… No, jeden taki.
– Rzeczywiście, określiłaś go wyczerpująco, już wszystko o nim wiem.”

„Nienawidzą określenia „hippisowski styl”. Powiedzmy sobie szczerze: hippisi nie potrafią się dobrze ubrać. Wiem coś o tym, byłam żoną jednego z nich.”

„Poprzez film chcę się czegoś dowiedzieć. Nie tylko powiedzieć o czymś, co ja dobrze wiem. W związku z tym nie zakładam tezy, a aktorowi mówię: słuchaj, nie wiem, co znaczy twoja postać. Wiem wszystko o niej. O każdym jej kroku. Powiem ci, że wchodzisz do łazienki – co czujesz, jak widzisz przez kogoś niezakręconą tubkę od pasty? Czujesz furię – tyle ci mogę powiedzieć. Ale nie powiem ci, czy on jest w ogóle śmieszny, godny współczucia, czy zły – tego dowiemy się wspólnie od widza.”

„W takim razie musi to być jeden z najfajniejszych zawodów w Anglii [synoptyk - przyp. red. ]. Najmocniejszy komputer mówi ci, że dwa plus dwa to pięć. A ty musisz powiedzieć: „A właśnie, że nie.””

„Nie powiem, że wiem bo nie wiem czy powiem. Gdy powiem to nie wiem czy wiedziałem. A gdy już wiem to… czy na pewno? Nie wiem.”

„Wiem co chcesz powiedzieć, a ja ci mówię, że nie szkodzi. Będę zaszczycony, jeśli złamiesz mi serce…”

„Nie lubię określenia „muzyka chrześcijańska” – ja dzielę muzykę na dobrą i złą albo lepiej powiedzieć, taką, której nie rozumiem.”

„Bóg nie może być Bogiem, najpierw musi on stać się diabłem. (…) Muszę przyznać boskość diabłu za krótką godzinę i niech diabelskość będzie przypisana do naszego Boga. Ale to pierwsze dni jeszcze. W końcu możemy rzeczywiście powiedzieć: Jego dobroć i lojalność panuje nad nami.”

„Nie wiem, co się stało, ale wierz mi, ich ucieczka robiła wrażenie zdecydowanej i ostatecznej, jak powiedział jeden niedźwiedź o wycieczkowiczach, których zdarzyło mu się przestraszyć.”

„Nie wiem, czy mogę określić tego człowieka nie używając wulgaryzmów.”