„Uciekł – stwierdził Januszek z mieszaniną żalu i ulgi. – Znaczy, był żywy.
– Od tych jej ryków uciekłby i nieżywy – mruknął Zygmunt.”

„Napisz, Januszku, tekst o tym, że pamięć o człowieku nie umiera nigdy, nawet gdy próchnieją krzyże, gdyż tli się ona w nas, żywych.”

„Żyć zaś nie znaczy to tylko być żywym,
Lecz i – przez Boga być ucałowanym.”

„Współczesny to znaczy żywy, prowadzący ze mną dialog.”

„Sprawiedliwość niewiele znaczy dla zmarłych. Sprawiedliwość jest ważna tylko dla żywych.”

„Gdy żegnamy się z ukochanym, chociaż nęka nas straszny żal, doznajemy zarazem dziwnego uczucia ulgi, wyzwolenia.”

„Jest kraj żywych i kraj zmarłych, a mostem między nimi jest miłość. I tylko ona przetrwa, tylko ona ma znaczenie.”

„To, co mnie żywi, niszczy mnie.”

„Cholera, to żywy trup – jęknął, znów się zacinając.
– Żywy? – poderwał się Jarek.
– Tak się mówi, prawdziwy, nie manekin, kto to jest?”

„Tylko nieżywy pies nie gryzie”