„Lubię samotność nawet wtedy, gdy jestem sam.”

„Samotność mówi mi, że nie jestem sam. Że jest coś więcej.”

„Nie mogę uwierzyć w Boga, ponieważ jestem sam, a nie mogę uwolnić się od samotności, bo nie wierzę w Boga.”

„Lubię samotność kontrolowaną. Lubię włóczyć się po mieście. Nie boję się, że przyjdę do pustego mieszkania i sam położę się do łóżka. Boję się, że nie będę miał za kim tęsknić, kogo kochać. Potrzebuję ciepła i bliskości.”

„Oczywiście lubię być wśród znajomych i bliskich, ale tak naprawdę lubię pracować jako samotnik i w ogóle lubię w pewnym sensie samotność”

„W górach szukam samotności, kontaktu z naturą, tego sam na sam ze sobą, mimo że obok może iść partner. Góry to dla mnie rozmowa ze sobą. Pójdę dalej czy nie? Czy stać mnie jeszcze na to? To są przeżycia, dla których tu jestem.”

„Jestem z natury odludkiem, mieszkam sam i wcale mi to nie przeszkadza. Co jakiś czas spotykam się z dziećmi, więc nie żyję tak całkiem w izolacji od świata. Nie przepadam jednak za nadmiernym kontaktowaniem się z ludźmi. Jak już mówiłem, lubię sobie poleniuchować, kiedy mam wolny czas. A najlepiej leniuchuje się właśnie w samotności.”

„Nie jesteś sam w swojej samotności. Takich „samych” jest więcej.”

„Lubię tę pracę, chociaż jest żmudna. Lubię samotność przed komputerem, zawsze lubiłam bawić się językiem – wchodzę w inny świat.”

„Pisanie to dramatyczna samotność. Po okresie takiej samotności jestem głodna nawet tych naszych głupstw teatralnych.”