„Ja tak spontanicznie rzucałem się na ten swój tapczan i po nocach pisałem. Pisałem z jakiejś potrzeby. Czułem, że powinienem ślad swojej egzystencji, swojego pobytu tutaj zostawić. Nie wiem dla kogo. Może dla nikogo.”

„Pisarz nie powinien objaśniać swojego dzieła, po cóż bowiem pisałby powieść, która jest wszak maszyną do wytwarzania interpretacji.”

„Dla swego wykształcenia pisarz powinien więcej przezywać, niż czytać. Dla swej rozrywki więcej pisać, niż czytać. Wtedy tylko mogą powstawać książki dla nauki i rozrywki czytelników.”

„Obserwuję życie swego ludu i bardzo chciałbym opisać je, używając języka świętego, a więc hebrajskiego. Ale zdecydowana większość go nie rozumie i mówi po żydowsku. I jaką korzyść ma autor ze wszystkich swoich myśli i wysiłków pisania, jeżeli nie jest czytany ani pożyteczny dla swojego ludu? Właśnie to pytanie, dla kogo ja piszę, niepokoiło mnie bardzo i nie dawało mi spokoju. [uzasadniając w roku 1889 swoją decyzję przejścia z języka hebrajskiego na jidysz. ]”

„Lekarz powinien lubić swoich pacjentów i czuć się za nich odpowiedzialny.”

„Wszelkie pisanie, nawet takie nieprzemyślane notatki, ma swoją formę, której człowiek się uczy.”

„– Po co piszemy? – powtórzyła profesor Piper.
Cath spojrzała na swój notatnik.
„Żeby zniknąć”.”

„Nie da się nauczyć ani pisania piosenek ani pisania tekstów – ale można spróbować dać ludziom narzędzia, którymi zbudują swój własny warsztat muzyczny.”

„Rymuję zajebiście dobrze. I wcale nie jest tak, jak ludzie mówią, że się kogoś boję. Nie boję się nikogo. Nie ma w rapie kogoś, kogo bym się obawiał. Jeśli chodzi o pisanie rymów.”

„Nie chcę kogokolwiek swoim pisaniem wzruszać. Staram się pisać tak, by poruszać, wstrząsać. Z takiego poruszenia coś może dobrego wyniknąć, ze wzruszenia najwyżej mokra chusteczka.”