„Nie ma naprawdę dorosłych; wszyscy jesteśmy niedorośli.”

„Wiecznie to samo. Kiedy się wdać z kimś dorosłym w rozmowę o tym, co naprawdę ważne, zawsze kończy się rozczarowaniem albo i upokorzeniem.”

„Jest coś takiego jak dzieciństwo dorosłego. Bawisz się tak samo, tylko, że dużymi zabawkami, tylko, że odpowiedzialnie i naprawdę. I oto chyba w ogóle chodzi.”

„Wśród ludzi dorosłych rozróżniamy prawdziwie dorosłych i tzw. dorosłych.”

„Sam nie wiem, kiedy to właściwie się stało. Tak naprawdę to jeszcze nie zdecydowałem się, co będę robić, gdy dorosnę. Zawsze jednak lubiłem ubarwiać swoje życie, posługując się wyobraźnią.”

„Młodzi są źli na światowe instytucje finansowe i ja ich rozumiem. My, dorośli, jesteśmy źli z powodu kryzysu. Nie możemy ignorować wściekłości dwudziestolatków.”

„Cały świat robi komedie romantyczne. Umówmy się, tu nie chodzi o wielką sztukę. Wszyscy o tym wiemy. To jest po prostu bajka dla dorosłych. Każdy z nas ma w środku swoje dziecko, które pielęgnuje. Choć nie wszyscy chcą się do tego przyznać. To dziecko chce oglądać bajki!”

„Największą pokusą, jaką oferuje ruch DDA, a jednocześnie największym niebezpieczeństwem, jest przekonanie o tym, że to nie my jesteśmy odpowiedzialni za kształt naszego dorosłego życia.”

„Młodzież staje się dorosła, gdy rozumie, że nie istnieją dorośli.”

„Dzieci są wiecznie szczere, nie wstydzą się prawdy, a my [dorośli] z obawy, by nie wyglądać na zacofanych, gotowi jesteśmy zaprzedać to, co nam najdroższe, chwalimy to, co nas odpycha i potakujemy temu, czego nie rozumiemy.”