„To kwestia godzin. Jeszcze kilka i ten skarbczyk wspomnień i doświadczeń rozpłynie się w nicości. To potworne, że istota ludzka, która jakimś cudem przetrwała tyle dziesięcioleci wojen, chorób i wypadków, umiera w końcu i nic po niej nie pozostaje.”

„Wspomnienia spowijają mnie niczym welon. Unoszę ramię i zaraz otacza je rękaw wspomnień. Spoglądam i widzę mnogość czasów. Najbardziej jednak lękam się tego, że podobnie jak z innymi kwestiami, okaże się, że tak się one tylko ciągną przez stulecia na samej granicy nicości.”

„Istota wspomnień polega na tym, że nic nie przemija.”

„Obrona praw innych to najszlachetniejszy i najpiękniejszy koniec istoty ludzkiej.”

„Zrozumiałam, co to znaczy, kiedy ludzkie życie kończy się przedwcześnie i bez sensu, że każdy człowiek jest skarbnicą cudownych, wyjątkowych szczegółów, że niszcząc istotę ludzką, niszczy się „tysiąc milionów wspomnień.””

„Czym są w końcu słowa? Słowa to symbole naszych wspólnych wspomnień. Kiedy używam danego słowa, spodziewam się, że czytelnicy posiadają pewne doświadczenia, związane z jego znaczeniem.”

„Istoty ludzkie, których zdolność do wykorzystywania doświadczeń innych jest wyjątkowa, są jednocześnie zadziwiająco niechętnie, by to czynić.”

„Powiedzenie komuś, że to już koniec, jest brzydkie i fałszywe. Nawet kiedy już o kimś nie myślimy, nadal pozostaje w nasz obecny. Istota, która się dla nas liczyła, liczyć się będzie zawsze.”

„Ludzki wstręt, jaki się ma do istot, które los doświadczył – wstręt wywodzący się być może z obawy, aby samemu nie znaleźć się w ich położeniu.”

„Doświadczenie nas uczy, że zawsze kto inny umiera.”